Spijt

Ha, denkt ge nu, ze voelt zich niet alleen over alles schuldig, ze heeft ook nog spijt van en over alles. Eerst schuldig dat ze dingen gaat doen, dan spijt dat ze dingen gedaan heeft. Of niet gedaan heeft. Er is voor alles een reden om spijt te voelen.

Aber nein (mijn oudste dochter heeft voor het eerst Duits, dus ik begin alvast wat te oefenen). Spijt staat helemaal niet in mijn woordenboek. Dat vind ik nu eens de meest nutteloze emotie ter wereld. Gedane zaken nemen nooit keer, dus er spijt van hebben, heeft geen zin. Dat heb ik al beslist toen ik een 18-jarige was. Of daaromtrent, het is niet dat ik het bewust beslist heb.

Op mijn 16e had ik nog even spijt van het feit dat ik in mijn colère ruzie zocht (en kreeg) met een potentieel vriendje. Omdat ik daarna nooit meer zou weten hoe het kon geweest zijn. Ondertussen weet ik allang dat het leven meer in petto heeft dat dat ene potentiële vriendje. Case closed.

Dit gezegd zijnde: morgen (of overmorgen of de dag erna. Als ik tijd vind. En ik ga mij daar niet schuldig over voelen als ik de tijd niet vind): nijd.

Schuldig

Schuldig voelen, ik doe dat niet, zei de jong getrouwde enkele weken terug. Ze kent het niet, ze doet er niet aan mee. De nieuwbakken echtgenoot zei van wel. Ik stak het op zijn afkomst uit de westelijke kant van Vlaanderen, maar toen bleek hij bij nader inzien toch niet aan schuldig te doen. Tot zover mijn theorie. Ik benijd hen.

Ik ben een kei in schuldig voelen. Er schuilt een door de nonnen opgevoed kind in mij, vermoed ik soms. Hoewel ik van nonnen weinig last had in mijn verleden. De enige die ik mij kan heugen, is het nonneke dat mij in het eerste middelbaar aardrijkskunde gaf. Het jaar erna ging ze op welverdiende rust (niet de eeuwige). Of dat aan mij lag, weet ik niet, maar het is een feit dat mijn aardrijkskundige kennis zeker een reden kan zijn waarom lesgevers naar hun pensioen verlangen. Het was een braaf menske, zoveel was zeker. Mijn schuldgevoel kan daar niet zijn oorsprong in vinden.

Waar het dan wel vandaan komt, is een groot raadsel. Ik heb niet bepaald een katholieke achtergrond. Ik zal het eens aan mijn persoonlijke psycholoog moeten vragen. Die blijft soms bij mij slapen. Het zou wat ongezond zijn, ware het niet dat hij mijn lief is.

Maar goed. Schuldig dus. Omdat ik 'neen' zeg tegen een uitnodiging omdat ik tijd voor mijzelf nodig heb. Omdat ik mijzelf niet in 4 kan delen. Omdat ik soms mijn geduld verlies over het feit dat het jongste kind secuur maar ook traag is. Omdat ik soms mijn geduld verlies omdat mijn oudste ouder wordt en mascara en nagellak het van het vindt. En ik vind mascara vies. Omdat ik mijn werk altijd op het laatste nippertje afwerk. Omdat ik dingen moet doen waar ik geen tijd voor heb. Omdat ik altijd vergeet naar de dokter/tandarts/kapper te bellen. Omdat ik kwaad ben op hem over dingen waar hij niet aan kan doen. Omdat ik vrienden vergeet op te bellen. Omdat ik soms voor dingen geen zin heb. Omdat ik soms echt heel lelijke dingen kan denken. Omdat die dingen niet weg lijken te gaan, maar altijd erger worden. Omdat ik een grote mond heb. Omdat ik dingen beloof en er dan geen zin in heb (maar ik doe ze wel altijd omdat ik mij dan nog schuldiger zou voelen). Omdat ik verder moet werken aan mijn huis en altijd andere dingen doe. Omdat omdat omdat.

Er zijn nochtans zat redenen om mij niet schuldig te voelen over al die dingen. Alleen lijken ze mij nooit te overtuigen.

Het zal toch aan de nonnen gelegen hebben. Ik kan het toch niet op onze nonkel pater steken zeg. Die brave mens.