26 oktober 2012

Nu zo houden

En toen ineens ging het toch weer beter.

Ik dacht: ik laat dat toch maar even weten. Belangrijke informatie en zo.
Nu zo houden. Dat zou fijn zijn.

25 oktober 2012

Maar het leven is niet eerlijk

Ik wist het daarnet zo goed nog, toen ik wakker lag in mijn bed. Hoe ik het moest schrijven. Hoe niks psychisch erger is dan een groot zwart gat waarin je lijkt te verzinken. De vicieuze cirkel waar je niet uit lijkt te raken. Het wachten op iets dat nooit meer lijkt te komen. De ellende. Dat walgelijk gevoel dat alles rondom je heen af lijkt te brokkelen en het feit dat je, hoe hard je het ook wil tegengaan, er niks aan lijkt te kunnen doen. Al doe je nog zo je best. En niemand die het wat lijkt te kunnen schelen, hoe het met je gaat. Niemand die je kan bereiken.

Ik wil het wel, maar ik lijk het niet te kunnen. Ik ben op.

Ik hou eventjes niet meer van dit leven. Maar ik vrees dat ik er geen ander krijg. Ik wil dat van vroeger terug. Niet dit smerige en ondoorzichtige, maar datgene dat ik twee jaar geleden kreeg. Dat leuke, dat lichte, dat vrolijke en dat gelukkige.

22 oktober 2012

En hoe voelt u zich vandaag?

Gisteren hadden hij en ik het over het sociaal correcte antwoord op 'Hoe gaat het?'. Er is maar één sociaal aanvaardbare antwoordoptie: 'Goed.'. U ziet van hier dat ik daar niet aan mee doe. Als ze het niet willen weten, dan moeten ze maar gewoon 'Goeiemorgen' zeggen.

Wel dan. Deze morgen vroeg mijn ik-zie-hem-op-regelmatige-basis-collega hoe het was. Wetend dat ik laatst een weekje thuis was, vond ik wel dat een correct antwoord mocht. Ik zei dus 'Mwoah'. of toch iets dat zo klonk. De rest van de vergadering, die ik al op even regelmatige basis zie, vond dat vrij grappig. Zoals de ramen van het nieuw gebouw dus, zo bleek ik mij te voelen. Die werden sinds het oprichten en in gebruik nemen van het gebouw in januari nog niet gekuist.

Bij deze weet u het. Ik ben smerig en ondoorzichtig, want dat is het 'Mwoah'-gevoel. Gelukkig hebben ze mij hoe dan ook toch nog graag.

12 oktober 2012

Zij en ik

Wij gaan lopen, zij en ik. Ik deed het al eventjes, maar zij wou mee. Vooral omdat iemand in de turnles honend vroeg 'of ze wel sport deed en ja, dat ze wel kon zien dat ze het niet deed omdat ze haar gedubbeld had bij het lopen'. Zij noemt het kreng 'de tuttebel'. Ik had heel wat lelijkere woorden in mijn hoofd, maar 'tuttebel' is ook ok.

Ik deed het vooral omdat een vriendin het wou doen. Ik wou ook, maar niet alleen, kwam dat even goed uit. Mijn vastberadenheid is immers niet van die aard dat je er een eervolle vermelding mee kan verdienen. Laat staan een nobelprijs voor pakweg aanhoudend gedrag met vrede tot gevolg. Ik maak mij geen illusies. Toch daarover niet.

Ondertussen zijn we dus met 4 en de samenstelling wisselt al eens. De snelheid en afstand is afhankelijk van wie mee gaat. Het is altijd fijn. Maar zij en ik alleen, dat is het fijnste van al.

Round Robin (3)

De derde ronde.

op de foto's slechts fragmenten. Het moet immers een verrassing blijven voor de ontvangers.

Round Robin (2)

De tweede ronde.

op de foto's slechts fragmenten. Het moet immers een verrassing blijven voor de ontvangers.

Round Robin (1)

Het eerste rondje.

op de foto's slechts fragmenten. Het moet immers een verrassing blijven voor de ontvangers.




Het concept

Door de jaren heen komt een mens nogal wat mensen tegen. Zo leerde ik in de vorige jaren een groot aantal bloggers kennen, in levende lijve of niet. Eentje wel heel erg lijfelijk, maar dat las u hiervoor al. Een aantal zag ik nog nooit of nog maar één keer, maar dat betekent niet dat de band daarom minder groot is. Ondertussen ben ik als Vlaamse deel van een overwegend Nederlands groepje blogdames. U mag dat overwegend best wel breed nemen: ik ben de enige niet-Nederlandse. Dat was even wennen in het begin. Zoals u misschien wel weet, zijn Nederlanders veel meer open. Wat ik nog maar amper denk, hebben zij al gezegd. Soms is het uitermate grappig, soms is het even slikken, maar het is altijd een verrijking. Wat zijn ze fijn, mijn Nederlandse blogvriendinnen.

Iemand van het groepje kwam enige tijd terug met een leuk concept aanhollen. Nu zou ze dat niet meer doen, dat hollen, ze is immers net-niet-hoogzwanger. Daarom gaan wij ook over een weekje bij haar op bezoek. Omdat zij niet meer kan hollen.

Maar het concept dus. Dat heet Round Robin. Het is simpel: iedereen schaft zich een boekje aan, vult ongeveer 8 bladzijden (ik hou het meestal bij 6) en stuurt het op de afgesproken datum door naar de volgende. Bij mij wringt het schoentje al eens bij de afgesproken datum, want ik ben tegen dan meestal niet klaar. Al meermaals moest ik mij verontschuldigen bij de blogster na mij, maar ze mort niet (of toch niet luidop). Niettemin is het heel fijn om doen. U moet het ook eens proberen. Maar even niet met mij, we zijn nog maar halfweg.


10 oktober 2012

Tien - tien - tien

Tien oktober 2010. Als dat geen gemakkelijke datum om te onthouden is. Ik wed dat velen die dag wilden trouwen, maar het vermoedelijk niet konden. Het was een zondag.

Die dag vertrok ik 's avonds bloednerveus naar zijn woonplaats alwaar hij voor mij zou koken. Dat hadden we afgesproken in de talrijke gesprekken vooraf. De nachten vol van slaapgebrek en adrenaline. Ik zou hem hoe dan ook zien op een huisconcert, maar dat was nog twee weken en het wachten was wat lang en hij kookt nu eenmaal graag. Ik kwam te laat. De zondagavondfile van de kust naar huis speelde mij parten.

En zo begon het. Wat moeilijk en onhandig in het begin, maar het houdt stand. Hij hielp me net over het randje van een depressie na een vorige breuk. Het goede randje, voor alle duidelijkheid. Voor het eerst kon ik het cliché 'lachen is gezond' als waarheid ervaren. Hij heeft me er helemaal bovenop geholpen. Soms ook weer onderuit, maar zo gaat dat in het leven. Ik doe dat ook al eens. Maar altijd weer bovenop. En daarom hou ik van hem. Maar natuurlijk ook omdat hij lief, leuk, interessant, grappig, luisterend, onderhoudend, sexy, schattig, tof, slim en omarmend is. En zo moet dat zijn.

8 oktober 2012

5 minuten tijd

Misschien, dacht ik, moet ik mij maar gaan focussen op de leuke dingen. De dingen die ik nog wil doen als ik ooit eens 5 minuten tijd heb. Of iets langer liefst, in 5 minuten krijg ik nog niet eens mijn tafel opgeruimd.

Dit weekend keek ik verlangend naar een kalligrafieset. Dat ik dat ooit deed en daar tijd voor had, het lijkt amper nog te geloven. Misschien had ik toen nog geen computer en was het internet nog een onbestaand iets in mijn leven. Dat kan best, zo oud is het nog niet, mijn hedendaags favoriet tijdverdrijf. Maar die set dus. Mijn oude set heeft jammerlijk de geest gegeven en moet vervangen worden. Ik stond er dus mee in mijn handen. Er was de keuze voor goedkoop en iets duurder. Te duur vind ik not done. Ik koos uiteindelijk voor de goedkoopste, al zag de duurdere er wel uit alsof de greep beter zou zijn. Ik ben uiteindelijk blij dat de rij aan de kassa zo groot was dat ik terug naar boven liep om de set terug te leggen. Best nog even wachten. Maar niet te lang, het kriebelt immers.

Verder keek ik naar een cursus gidsen. Dat lijkt me wel fijn. Dus ik keek nog eens. En nog eens. Ik heb mij nog niet ingeschreven, maar ik ga er serieus over nadenken. 1 avond per week, wel drie jaar lang. Maar het lijkt me wel fijn om weer iets met mijn hoofd te doen en dingen te onthouden. Fijn om vrienden eindelijk eens te tonen wat onze stad in huis heeft. Tot nu toe weet ik meestal niks.

Maar eerst, eerst moet ik ruimte maken. In mijn kamer en in mijn hoofd. Zodat het stopt met tollen.