Belpop 3.1

Het is alweer geleden van vorige maand (op de valreep, want deze maand is morgen ook alweer de vorige) dat ik jullie leven verblijdde met een liedje. Als je De Kreuners van een paar dagen geleden niet meerekent, dat is. Het wordt dus hoog tijd om de Belpop cd's weer ter hand te nemen en even te kijken waarmee ik de wereld wat beter kan maken. Dat mag ook wel, het nieuws van de in Brugge met messteken omgebrachte jongen heeft mij toch wel aangegrepen. Misschien ben ik wat naïef, maar in Brugge in godsnaam... Er gebeurt hier van zijn levens bijna niks. Morgen moet ik naar de bib en daarvoor rijd ik met mijn fiets over de markt. Ik zal toch even slikken als ik er voorbij moet. Mijn oudste dochter gaat eind juni naar haar eerste fuif, ik hoop dat ze in haar uitgaansleven toch nooit zoiets moet meemaken.

Ik begin -het zou niet mogen zijn (straks heb'em), maar ik doe het toch- met mijn favoriet van 'Gezellig samenzijn'. Je mag gerust zijn: de titel zegt het allemaal. Alleen Vrolijke vrienden van Nonkel Bob staat er niet op.

Anyway: Monza met Van God Los. Heerlijk nummer. Uit 2001 blijkbaar. Dat is alweer -zeg dat het geen waar is- 13 jaar geleden. Misschien moet ik ophouden met opzoeken hoe oud dingen zijn. Ik word er wat moe van.

Photo challenge 21/52

Als bijna rasechte Bruggeling zou ik vandaag eigenlijk een foto moeten plaatsen van de Heilige Bloedprocessie. Ik kan mij alleen niet meer herinneren wanneer ik die voor het laatst zag, dus het zal ook niet voor vandaag zijn. Ik denk nochtans elk jaar dat ik maar eens moet gaan kijken, maar blijkbaar is de 'moet' er teveel aan, dus ik laat het maar voor wat het is.

Een andere foto dan maar. Eentje waarvan ik moet toegeven dat hij niet van deze week is (ik zal het maar toegeven vooraleer één of andere snodaard opmerkt dat er geen groen aan de bomen hangt), maar wel toepasselijk. Soms heeft men in het leven van die momenten waarop je denkt: springen of niet? Dat moet deze eend ook gedacht hebben. Hij staat meer dan 3 m hoog trouwens. Maar anderzijds heeft hij het geluk dat hij kan opvliegen vooraleer hij neerstort. Lucky bastard.

Bellen blazen

Diep in mijn hart blijft er altijd een kind zitten. Een kind dat enthousiast naar haar kinderen van "kijk een regenboog" doet en "kom buiten kijken" roept en dan naar boven wijst waar een luchtballon over vliegt. De pubers doen hun best, ze komen kijken en doen enthousiast en denken vermoedelijk: "oh well, moeder krijgt het weer". Maar ik denk dat ze het later ook met hun kinderen zullen doen. Die op hun beurt hetzelfde zullen denken eens ze tussen de 11 en de 18 zijn. Dat laatste is een gok, ze zitten zo ver nog niet. Ik laat het weten wanneer hun innerlijk rologen wijzigt naar echt enthousiasme. Als ik het niet vergeet, de kans is niet onbestaande. Onthouden is niet mijn sterkste kant.

Ik vermoed dat veel volwassenen het regenboog- en luchtballonkind in zichzelf nog zitten hebben. Ik ben alleen niet zo zeker dat veel volwassenen het bellen blazend en kleurend kind nog in zich hebben. Dat is allemaal wel leuk en fijn als je eigen kinderen nog klein zijn. De weg naar even in hun kleurboeken kleuren ("geef nu toch EINDELIJK mijn boek eens terug, mama") en even bellen blazen is begaanbaar. Helaas worden ze groter en dan ben je bijna verplicht om een potje bellenblaas en een kleurboek voor jezelf te gaan kopen. Op kleurboekniveau bestaat het al, er zijn kleurboeken voor volwassenen. Ik vind ze echter nogal saai, dus ik heb het niet gedaan. Daarenboven kan ik zelf wel een beetje tekenen, dus een kleurboek heb ik niet nodig.

Op bellenblaasniveau is het andere koek. Je kan er natuurlijk om onder het mom dat het voor je kinderen is. Weten die winkeljuffrouwen veel. Maar dan moet je in het geniep gaan blazen. Tenzij je net als ik een ommuurd stadstuintje hebt. Overmorgen ga ik een potje halen. En dan ga ik stiekem bellen blazen in de hoek waar niemand mij kan zien.

Stemmig

Ik ben, dat ondervond ik al meermaals tot mijn scha en schande, te goed voor deze wereld. Ik durf al eens dingen beloven waarvan ik achteraf denk 'maar kind, waarom heb je dat nu weeral beloofd', maar dan doe ik ze toch. Of misschien ben ik gewoon naïef.

Anyway: dit weekend besloot ik niet alleen mijn burgerplicht op elektronische wijze te volbrengen (dat moet immers, maar ik doe het op zich ook met overtuiging) (hoewel ik dit keer zwaar problemen had om te beslissen voor wie ik zou stemmen), maar ook mijn medemens te helpen. Een collega van een andere dienst zocht als voorzitter van een telbureau een secretaris. De voorzitter moet die immers zelf kiezen. Alleen blijkt dat niet zo simpel te zijn, want niet iedereen offert graag zijn vrije namiddag in het zonnetje op om in een tellokaal/sporthal te gaan zitten brieven versleuren. Ik dus wel, al was de dag verlof die ik ervoor kon krijgen wel een extra stimulans. Hij vond niemand, ik vond de vorige keer tellen op zich niet zo erg. Dus daar ging ik.

Helaas waren de goden mij niet zo goed gezind. Net vóór ik de plaats des oordeels bereikte, reed er een mevrouw traag achteruit het fietspad op om haar wagen te draaien. Ik wist niet goed wat ze ging doen, besloot dat remmen de beste optie was en toen gleed mijn fiets weg in alle zand en steentjes die zich ten gevolge van de werken aldaar vergaarde. Eerst op mijn knie, toen op mijn buik en als laatste op mijn kin. Ergens onderweg ben ik ook op mijn handen gevallen en mijn bril staat precies ook niet meer zo vast. En toen was ik, zoals we dat in 't West-Vlaams durven zeggen 'versierd'. En had ik ook nog veel bekijks. Daar droomde ik al altijd van. NOT.

Gelukkig was daar het Vlaams Kruis dat mij vaardig tweemaal heeft geholpen. Eerst om alle te verzorgen en daarna om mijn handen in te zwachtelen die na het heffen en tellen van ettelijke stembiljetten toch wel erg dik kwamen te zitten. Hulde aan de mannen die ook hiervoor hun zondagnamiddag opofferden.

Het ziet er wel stoer uit natuurlijk. Alsof ik gevochten heb op het stembureau. Maar zoals ik zei: ik ben te braaf voor deze wereld. Ik heb zelfs de stemmen geteld van partijen die totaal mijn ding niet zijn. Eerlijk en al. Aanvragen tot heiligverklaring mogen vanaf nu ingediend worden.

82 - 85 - 86 (want het moet niet altijd 81-82-83-84 zijn)

Het was een beetje jeugdsentimentdag vandaag. Studio Brussel zette het vanavond in gang (strikt gezien was het dus geen dag, maar een avond) met een jeugdherinneringsmuziekje. Uit jaren dat het leven nog onbekommerd was, of zo lijkt het nu toch achteraf. Mogelijks vergeet je het overgrote deel van de slechte dingen gewoonweg. Of zoals ik, toen mijn 13-jarige dochter een klaagzang opzette over het (typische) gedrag van enkele vriendinnen, zei: "dat hadden wij ook". Ze vroeg hoe dat dan was en ik zei: "ik ben het vergeten". De opluchting was blijkbaar groot. "Oef. Dan ga ik het ook vergeten." Welja, blijkbaar. Het geheugen is een raar ding.

Ik weet wel nog waar ik was toen ik dit voor het eerst hoorde. Op een feestje bij vrienden van mijn ouders en een groot deel van hun familie. In Izegem. Flip Kowlier town. Eén van de neven had de cd mee en we waren helemaal mee en in de wolken. 't Is niet dat ik het alle dagen moet horen, maar zo een keer op een weg, dat mag wel. Het helpt wel even om je weer jong te voelen. Of net niet, als je weet dat dit van 1982 is.



En daarna moest ik naar aanleiding van iets op twitter aan Jo Röpcke denken. Allé jong. Als dat niet lang geleden is. Wij keken altijd naar zijn programma Première. Kan je je tegenwoordig nog voorstellen dat ze een programma maken over films die in première gaan? Juist ja. We worden oud. En Jo Röpcke zal op de moeder der verkiezingen net 7 jaar overleden zijn. Ik ben er niet goed van, van hoe de tijd vooruit snelt.



Gelukkig was REM, die ook nog even opdook, nog van niet zo lang geleden. Dacht ik. Want ik hou het meest van hun oudere nummers. Wat dan ook weer iets minder goed is voor mijn zelfbeeld dat amai-wat-ben-je-al-oud schreeuwt. Uit 1986 en op een gedeelde nummer 1 met Orange Crush in mijn REM top 5:

En terwijl u naar dit luistert, ga ik mij nogmaals insmeren met anti-rimpelcrème.

Photo challenge 20/52

Volgens het weekmenu dat elke week in mijn virtuele werkbrievenbus valt, was het deze week week 20. Er stond vandaag iets op het menu waar ik niet echt zin in had, dus ik at een broodje. Het feit dat ik te lui was om vanmorgen mijn boterhammen te smeren, was hier schuldig aan.

Tot zover het interessante luik van mijn verhaal. Ik ga nu nog een beetje zagen. Daar knapt een mens van op, naar het schijnt. De medemens hoogst waarschijnlijk niet, maar u mag gerust de zaal verlaten.

Ik voel mij leeg. Ik mis de helft van mijn dagen. Er is iets en ik kan het niet pakken want het is weg. Ik heb constant het gevoel dat ik dingen moet doen om mijn dagen te vullen. Ik ben vrolijk op twitter, maar daar kent bijna niemand mij echt. Ik blijf weg op facebook, want daar ga ik door de mand vallen. Die kennen mij (bijna allemaal) wel echt. Op het werk ben ik ongeduldig en heb ik zin om sommige mensen op hun gezicht te slaan. Mijn verdraagzaamheidsgrens is opvallend laag. Ik wil niet zijn waar ik nu ben.

Dus wat doet een mens dan om zich beter te voelen? Schoon schip maken. Bij gebrek aan een schip, nam ik mijn huis. Wat u hieronder ziet is een unicum. De laatste keer dat dit leeg was, is vermoedelijk zo'n 5 jaar geleden. Toen verhuisde ik, met het oog op het echt opkuisen en inrichten van mijn definitieve slaapkamer, een berg dozen naar beneden. Die bleven hier staan tot een maand of 2 geleden en toen gingen ze weer naar boven. Maar niet naar mijn slaapkamer, dat zou al te gek zijn. Onmiddellijk daarna (als in: 5 minuten) besloot ik dat het tijd werd voor een tripje naar het containerpark en zette ik de gang vol weg te gooien rommel. Die hier dus twee maanden bleef staan. Maar deze week ging het gebeuren. En het gebeurde. Met de hulp van iemand die al even tuk is op containerparkbezoeken. Elkaar wederzijds oppeppen heet dat. En nu, nu is hij eindelijk leeg, mijn gang. Ik schrik er nog elke morgen en avond van.

Kan je nagaan hoe erg ik zal schrikken als de hall ooit eens afgewerkt raakt.
Help mij trouwens onthouden dat ik nog eens de spinnenwebben van het plafond af moet halen? En die planken nog naar boven moet doen? Dat van de muur en de afwerking rond de deur weet ik nog. Ik dank u zeer.

Photo Challenge 19/52

Deze week een foto die voor Brugge eigenlijk weinig speciaal is, vooral omdat ik gelijkaardige foto's op hetzelfde moment dat ik deze nam op facebook zag verschijnen. Vanuit verschillende uithoeken uit (West-)Vlaanderen dan nog. Dat is dan misschien toch wel een beetje speciaal.

Weinig kennis valt hieruit te vergaren, buiten dan misschien dat het tijd wordt om alles eens schoon te wassen en dingen aan te pakken. Niet alleen (de binnenkant van) mijn hoofd, maar ook mijn huis. Want dat is toch ook wel eens nodig. *gewilthetnietweten*

Tanden

Deze week stond een tandartsbezoek op de lijst. Zo over de middag, want hij werkt altijd alles vlotjes en op tijd af. Ik was was ongerust, want er was een stuk tand afgebroken en de tand was al niet echt in geweldige staat meer. Ik vreesde dus een tandtrekking, en ik was de vorige nog lang niet vergeten. Die ging gepaard met een afbrekende tand, een wortel die er niet uit wou en het sleuren met 3 man aan mijn arme kaakbeen. Tot twee keer toe, want de vorige was al de tweede.

Tot mijn grote verbazing bleek hier 'enkel' een stifttand nodig. Voor bijna 700 euro ben ik er vanaf. *kuch* Tot mijn nog grotere verbazing moest er een ander tand uit. Een wijsheidstand.
'Nu?' piepte ik
'Ja!' zei hij
'U bent misschien vergeten dat het de vorige keer een hele tijd duurde en dat jullie er met 3 aan werkten, maar ik nog niet hoor', zei ik.
'Dat weet ik inderdaad niet meer, maar er begint mij iets te dagen', zei hij. Maar hij haalde toch de injectienaald boven.
'Er zitten toch geen weerhaken aan de wortels?' piepte ik opnieuw.
'Neen hoor, het zal snel gebeurd zijn', zei hij.

10 seconden na het werken van de verdoving was hij eruit. Mijn wijsheidstanden laten duidelijk sneller los dan gewone kiezen (al is dat wat overdreven, de eerst hebben ze er 25 jaar geleden uit moeten boren). Ik zal hier maar geen conclusies uit trekken over de snelheid waarmee wijsheid mij verlaat. Dat lijkt me beter voor iedereen.

Zo van die dagen

Er zijn zo van die dagen waarop je merkt dat je leven zoals je het gehoopt had langzaam maar zeker afbrokkelt en er zijn zo van die dagen waarop je merkt dat wat je vreest waarheid wordt.

Dit weekend had ik van die dagen toen bleek dat degene, die mij ooit redde van de depressie omdat mijn lief het uitmaakte na 4,5 jaar en na een maand al een ander had, mij kwam zeggen dat het niet meer ging. En ik, naïef als ik soms ben, dacht dat we het nog zouden uitpraten en dat daarmee alles weer goed zou komen.

En daar zit ik dus nu, weer alleen in mijn zetel. Wetend wat er komen zal, een immense eenzaamheid omdat, ondanks alle vrienden en vriendinnen die je contacteren, je weet wat je meest van al zal missen: intimiteit, iemand om dagelijk je verhaal aan te vertellen, iemand die je (ook al is het dan via mail) je een goeiemorgen wenst en een slaapwel, iemand om tegen aan te leunen als het goed gaat en niet goed gaat, iemand om keihard mee te lachen om de meest absurde dingen. En ook al weet je wel dat het niet altijd maar rozengeur en maneschijn was en dat er ook positieve kanten aan kunnen zijn, die tellen nu toch even niet.

Er zijn zo van die dagen dat je denkt dat een pijnlijk bloedend hart het ergste is dat je kan overkomen. Maar anderzijds heb ik nooit de fysieke pijn gehad die al het andere overstijgt, dus misschien valt dit allemaal nog wel mee.

Photo Challenge 6-18/52

Het wordt hier dringend tijd voor een inhaalbeweging en wegens dingen die ik nu niet ga uitleggen, heb ik ineens tijd over, dus hier gaan we voor 12 foto's, want blijkbaar zitten we aan week 18. U zal mij hopelijk excuseren voor het feit dat de weken en de foto's niet kloppen. Ik onthoud niet erg goed. Ik weet meestal amper nog welk weer het gisteren was. Vandaag was het trouwens zonnig, maar niet al te warm en er stond nogal veel wind. We schrijven 3 mei.

6/52: vanop de Minnewaterbrug heb je een mooi zicht op het sashuis. Rechts op de foto bevindt zich de Begijnenvest, links het Minnewaterpark. Wie zijn leven wil riskeren rijdt best eens met de fiets over deze brug in het druk toeristisch seizoen of als het glad ligt. Ambiance verzekerd.

7/52: iemand in het Begijnhof, een plaats waar trouwens enkel vrouwen wonen, houdt precies van kleine glazen flesjes. En wie ben ik om dat te veroordelen, ik hou van kleine blikken doosjes.

8/52: ook in Brugge wordt er nog getrouwd. Dat is trouwens het enige moment waarop je je wagen mag achterlaten op de Burg. Dus als iemand zich geroepen voelt... En ja, ik hou van oude auto's. Ik ben een typische vrouw. Not.

9/52: ooit stond op de Markt de Waterhalle. Die is te zien op de kaart van Marcus Gerards. Het gebouw is ondertussen allang verdwenen en op die plaats ziet met ondertussen onder andere het Provinciaal Hof (met mooie zalen binnenin trouwens). Maar wat u hier ziet zijn twee overgebleven zuilen van de Waterhalle en deze bevinden zich in het Arentshof. Eerlijk gezegd had ik mij nooit afgevraagd wat die twee zuilen daar stonden te doen tot ik zelf een cursus gids ging volgen. U bent dus gewaarschuwd, vermoedelijk zullen jullie nog als aandachtig publiek dienst doen.

10/52: de brievenbus van de voormalige brouwerij Henri Maes trekt vooral mijn aandacht omdat ik thuis nog 4 van deze bierglazen heb. Een overblijfsel van het café dat mijn grootouders ooit uitbaatten. De brievenbus bevindt zich op het Walplein, de plaats waar men nu brouwerij De Halve Maan kan bezoeken.

11/52: ik vermoed dat het mijn twee favoriete huizen in de Brugse binnenstad zijn. Ons klein stukje art nouveau naast de O.L.Vrouw-kerk.

12/52: En wisten jullie trouwens dat het Arentshuis (in het Arentshof van de zuilen van de voormalige Waterhalle - jaja, er zit een lijn in dit verhaal) over zuilen in Egyptiserende stijl? Ewel, nu wel.

13/52: ook nieuw voor mij: ter hoogte van de Vismarkt staat (ligt) aan de overzijde van het water een beeld van Permeke. Hierzie:

14/52: in meer weetjes over dat toch wel opmerkelijke torentje ter hoogte van de bloedkapel ga ik mij toch eens moeten verdiepen. In de bloedkapel ook trouwens, want ik ben daar van mijn leven nog niet binnen geweest.

15/52: eindelijk eens wat anders dan gidserig gedoe. Een mens wordt wat freaky op den duur. Dit is de binnenkant van één van de studio's van het Concertgebouw. Naar aanleiding van een concert kwamen wij daar eens binnen. De foto is niet geweldig (en dat geldt ook voor de volgende), maar het was een mooie ruimte. Meer dan mij op mijn woord geloven zit er vermoedelijk niet in.

16/52: niet iedereen zal mij op mijn woord geloven als ik zeg dat het concertgebouw een mooi gebouw is. Maar ik vind het wel en het mag gezien zijn, zeker aan de binnenkant.

17/52: sinds nog niet zo lang (ik durf er niet voor wedden dat het 'kort' is), hangt er in de trappenhal van het concertgebouw een kunstwerk dat bestaat uit verschillende klokken. Mocht je er ooit komen: loop door naar de vierde verdieping en dan kan je ze perfect bewonderen.

18/52: de torens van Brugge in combinatie met de binnenkant van het concertgebouw en ondergetekende. Dat gebeurt al eens als je een foto van binnen naar buiten neemt als het donker is. Nu, ik ben weer mee. Dat is het bijzonderste.