3 mei 2016

Een nieuwe start. Maal twee.

Mijn laatste blogpost dateert van meer dan een jaar geleden. Een mens zou denken dat je in dat jaar toch iets te vertellen had. Dat is ook zo, maar de drang naar het opschrijven was niet echt groot. Vandaag is de dag dat daar verandering in komt. Of niet. Ik durf niet echt nog iets beloven. En vermoedelijk ligt er niemand wakker van.

Mijn verhaal begint 5,5 jaar geleden. Helaas ook 14 kilo geleden. September 2010, één van de dieptepunten in mijn leven. Ook een dieptepunt in mijn kilo's. 63 en te weinig, laat dat duidelijk zijn. Als het moment komt dat iedereen naar je begint te kijken alsof je ziek ben, ben je te laag gegaan. 

Gelukkig kwam er beterschap, ik leerde mijn lief kennen en ik zat enkele jaren op een mooie 65 kilo. Ideaal voor mijn grootte, maar ook mooie liedjes lijken voorbij te gaan. De laatste jaren ga ik gestaag omhoog. Ooit hoorde je je moeder en haar vriendinnen spreken over 'de blokjaren'. De jaren waarin de kilo's blijven hangen, zo halverwege je veertiger jaren. Het lijkt alsof het jou nooit zal overkomen, maar ineens blijf je steken op 77. Fuuuuuuuuuuuuuuuck. Het feit dat het nu al maanden niet meer omhoog gaat, is een magere troost. Hardnekkig kocht ik geen nieuwe kleren meer, maar eens het moment komt dat je amper nog kan ademhalen in een broek (ja, ik doe aan buikademhaling), moeten er drastische maatregelen genomen worden. Nadat je een nieuwe broek kocht, want die andere is net gescheurd.

Dus na rijp beraad (lees: na maanden treuzelen) schafte ik mij een fitnessabonnement aan. Opnieuw gaan lopen was een optie, maar met de blokjaren komen ook de lichamelijke klachten blijkbaar. Ouder worden is maar tot een bepaald moment aangenaam, daarna wordt het vervelend. Een pijnlijke heup zorgde ervoor dat lopen not done was. Er werd zelfs gedreigd met een inspuiting met silicone. Ik voelde mij niet aangesproken. Fitnessen mocht dus wel. 

Het is wat schaamtelijk te moeten bekennen dat het abonnement sinds eind maart op de schouw lag. Gelukkig had het jongste kind er al gebruik van gemaakt en was het de eerste maanden aan een spotprijs. Wat geen excuus is, maar ik probeer er toch maar één te verzinnen.

Maar vandaag... vandaag ben ik geweest. Ik slaagde er in 15 minuten op de crosstrainer te staan zonder dat de onderkant van mijn voeten vóór de 10 minuten begon te slapen (ik ben geen fan van de crosstrainer), ik liep 20 minuten aan mijn slakkentempo van altijd (7 km/h) en ik deed 5 minuten trappen en was er doodmoe van. Ik had moeten weten dat ik overdreef toen ik de man van zeker 15 jaar jonger het aan een veel trager tempo zag doen.

Toen strompelde ik onder de douche en stroomde de kleedkamer vol met meisjes van wie ik de moeder kon zijn. De aanblik van hun slanke lijfjes bleef mij gelukkig bespaard want mijn bril lag in de locker. Zij wendden discreet hun blikken af. Enfin, dat hoop ik vooral, want ik had mijn bril niet aan en zag dus geen steek.

Ik heb wel wat geleerd bij die eerste keer fitness na meer dan een jaar. Uw kam vergeten is belachelijk. Waar ik na 10 minuten fietsen mee thuis kwam, kon bezwaarlijk nog een kapsel genoemd worden. En als u mij nu wil excuseren, ik ga het eerstvolgende uur proberen mijn normale gezichtskleur terug te krijgen.

*wordt vervolgd*