22 juni 2013

Het einde is zoek

"Ik heb mijn hielen nog niet gekeerd, of jullie hebben zijn radio alweer verzet", is zowat de meest gehoorde zin uit mijn mond dezer dagen. En neen, ik bedoel niet verzet van plaats, want ik weet dat er zijn die het al denken. Ik bedoel: verzet van station. Van zender. Van muzieksoort.

Het is een groot gemak te weten dat ze nooit Klara zullen kiezen. Klara behoort bij mijn ander leven dat dat een muziekgat van bijna 5 jaar in mijn cultuur sloeg. Mijn cultuur dus, niet die van een ander. Het is een ongemak dat ze niet Studio Brussel kiezen, want dat wil ik. Het zou op zijn minst een stuk handiger zijn en de afstandsbediening zou niet om de haverklap in huis rondslingeren.

Hoe dan ook: het is een feit dat ik nu al dagen ineens naar MNM luister. Niet de snoepjes (die roepen hooguit in de winkel eens als ik passeer), niet de zanger (die mag soms eens in de cd-speler), maar de muziekzender. Want daar, beste vrienden, worden heden ten dage de studenten bediend met een marathon. En dat willen de meiden horen.

Ik had liever een sprakeloze marathon gehad, want ik word wat zenuwachtig van dat gezellig gebabbel. Examens, jongens, examens, die horen niet leuk te zijn. Minstens irritant, hoogstens hemeltergend, maar nooit leuk. Daar zijn ze leuk. Daar wordt gelachen. Zotjes.

Het verzetten was tot op heden een ritueel waar ik mij nooit van bewust was tot het voorbij was. Telkens ik de kamer uit ging, was het prijs. In pré-radiotijden ging het om de klok. Ik heb zo'n marmeren klok uit de jaren '30. Past perfect bij mijn schouw uit de jaren '30, die niet geheel toevallig in mijn jaren '30 huis staat. Hier woont een ware interbellumfan. De klok werkt niet meer. Hij zou het doen, mocht ik een sleuteltje laten maken om hem op te winden, maar organisatorisch zit ik niet zo in elkaar. Ik weet dat ik het moet doen, maar ik vergeet het altijd op cruciale momenten. Zo is mijn leven. De klok blijft dus stil. Maar de wijzers niet. Om de zoveel tijd werden die verzet.  Toen ik vroeg wie dat deed, kreeg ik alleen geheimzinnig ge(glim)lach. Ik heb nooit achterhaald wie het deed.

Nu is de radio aan de beurt. Altijd stiekem, tot vandaag. Vandaag gebeurde het verzetten toen ik erbij zat. Dat hadden ze nog nooit gedurfd. Het einde is zoek.


19 juni 2013

En met bruin-zonder-zon moet je ook niet afkomen

Ik vind persoonlijk dat het hoog tijd wordt. Meer dan hoog tijd trouwens. Ik wacht er al 42 zomers op en als dat hier niet rap gaat gebeuren, zal ik meer dan de helft van mijn leven zo doorgebracht hebben, als we al niet voorbij de helft zijn. Zo onmodieus. Zo verdomd wit.

Er waren jaren dat ik het mij niet aantrok. Ik vermoed dat we over die eerste 6 jaar van datzelfde leven kunnen spreken. Daarna was het om zeep. Om de zoveel tijd, vooral bij zomerse temperaturen, was het blijkbaar een must om mij te wijzen op mijn witte benen. Alsof ik blind ben en het mij nog nooit opgevallen was. Du-uh. Idem voor mijn rode wangen trouwens. Nog zo'n zegen waarop telkens moest gewezen worden. Mijn bovenste en onderste uiteinden matchen duidelijk niet met elkaar.

Ik vind dus dat het hoog tijd wordt, want mijn huidspecialiste zegt het trouwens ook. En zij kan het weten. Hoog tijd dus dat dat bruin kleurtje uit de mode is. Hoog tijd dat jullie, bruinende medemensen, eens heel de zomer met een lange broek moeten lopen en ik voor de verandering de rokjes boven mag halen. Daar wacht ik nu al bijna heel mijn leven op. En dat is lang als ge wacht, ik zweer het u.



3 juni 2013

Spinnen

Lang blond haar hebben ze, allebei. Hun moeder heeft meer van de kortere donkerblonde soort, de lichtere delen zijn uit een potje. Of ik vermoed toch dat het uit een potje komt, ik doe bij de kapper altijd mijn bril af, dus ik weet niet zo goed wat ze daar achter mijn rug uitspoken.

Lang blond haar, want dat kleurt zo mooi bij mijn zwarte was. Of blauwe. En zelfs groene of rode. Soms vis ik er hele nestels uit, al waren het blonde spinnen met extreem lange poten. Ik laat ze buiten vrij, want wat moet een mens daarmee, hé, met blonde spinnen? Die nestelen zich toch maar behaaglijk in de echte spinnenwebben. Want die echte, die steken ook wat uit, daar achter mijn rug.

Soms wou ik dat korte coupes in de mode waren, maar dat is voor oudere dames. Zoals ik. Zij zullen het nog even lang houden. Tot ze alleen gaan wonen en zien dat alles in hun was terecht komt, vermoed ik. Zo gaat dat.