25 februari 2013

Maar de essentie hebben we mee. Ja, echt.

Ik dacht dat het deze week warmer zou zijn. En droog, dat ook. Ik heb precies weer iets niet goed begrepen. Dat gebeurt al eens meer.

Vandaag tijdens de vergadering bijvoorbeeld. Soms voel ik mij daar de loser van de hoop, snap ik de helft niet van wat er gezegd wordt. Eerst duurt het een kwartier vooraleer dingen beginnen door te dringen. Dan lukt het doordringen wel, maar het snappen nog niet. Eens dit eindelijk gebeurt, zijn we al 2 punten verder.

Maar gelukkig blijkt op het einde altijd weer dat ik niet de enige ben. Er is hoop. Ik ben niet alleen.

Maar hoe zit dat nu eigenlijk met dat weer?

24 februari 2013

Je moet wel, er is geen andere optie

Ik ging vroeg slapen, dacht ik, maar ik wou eerst nog even bellen naar de vriendin met slecht nieuws. Kanker, een soort waarvan je niet kan genezen, maar die wel toekomst biedt om ermee te leven. Als je geluk hebt, maar dat is altijd zo met die dingen. Pak je een lotje en je ziet wel of het geluk brengt.

Ik zou niet zo lang bellen, ze zou wel moe zijn. Ze was moe, maar lag al heel de dag in de zetel. Ze had tijd. Ik werd overspoeld door de laatste weken en maanden. Ik zie haar niet zoveel en we hebben ook geen gemeenschappelijke vrienden die het nieuws hadden kunnen brengen, dus ik wist het nog niet zo lang. In het begin hadden we gemaild, want ze was er slecht aan toe. Er viel dus veel te vertellen. Ik maakte tijd en stelde mijn slaap uit. Dat doe ik morgen wel op de trein.

Er was veel moed en er werd gelachen. Het was lastig geweest, maar nu was het beter. Het zou weer lastig worden, maar daarna ging ze weer werken. Weeral pakken moed, dacht ik. Ik hoop dat het dit keer wel werkt.

23 februari 2013

Met zijn allen aan de selder

Dat wij een beetje gaan afvallen, hij en ik. Niet teveel, want dan bestaan we niet meer, maar net genoeg om weer comfortabel in de kleren te passen. 't Is anders wel zonde van al die kleren.

En bij deze weten we waar we ons massaal op moeten storten. Selder. Met kilo's! Als je je dagelijkse hoeveelheid kilocalorieën binnen wil spelen in selder, dan mag je als vrouw tot meer dan 14 kilo gaan. Iets zegt mij dat een opgeblazen gevoel uw deel zal zijn, maar dat moeten we er dan maar voor over hebben.

21 februari 2013

Never ending story

Van pakweg mijn 12e tot mijn 25e moest ik het horen van mijn moeder (mijn vader was veel uitlandig voor zijn werk): dat 'mijn' muziek nogal luid en hard was.

Van pakweg het 12e jaar van mijn kinderen (en vooral van de oudste) moet ik het horen van hen: dat 'mijn' muziek nogal luid en hard is.

Dat het ook nooit goed is zeg. En dat ik niks te zeggen heb, dat ook.


19 februari 2013

Eigen lof stinkt. Dus doen we het op een ander.

In een ondertussen een beetje ver gevorderd verleden deden we van dit bij ons aller Sanseveria. Koken zonder vlees en doorgeven. Ik ben precies al een beetje vergeten wat het concept ook alweer was, maar dat zal aan mijn lichte aversie aan de naam van de eerste vrouw liggen die aan de basis ligt van dit alles. Adam. Eva. U weetwel of u weetniet. Anyway: de aardvrouwse naam is ook de naam van een groepering waarvan ik een klein beetje jeuk krijg op plaatsen waar ik niet kan krabben. Gevolg van een overkill door een vorig lief. Don't ask. Die jeuk krijg ik trouwens ook van berkenpollen, maar dat begint ons af te leiden van de essentie van het verhaal.

Hoedanook: eten zonder vlees en doorgeven. Wij deden dat goed de vorige keer en voorwaar: het was lekker én ontzettend leuk ook. Achteraf gezien lijkt dat wel de essentie van de dag geweest te zijn: eerst leuk, dan koken. Zo moet dat zijn, want ik kook niet overdreven graag. De Nimf besloot bijgevolg het eens bij haarzelve te organiseren en daar gingen wij in beperkte groep. De datum bleek iets minder te passen voor een aantal onder ons, dus waren we met 5. Twee ervan waren mijn kroost, die werden dan ook prompt aan het werk gezet. Door de Nimf dus, ze kan goed commanderen. Dat is ook een gave. Zo kreeg ik de opdracht om blogsgewijze te stoefen. Ik ben een goede verstaander.

Vooreerst maakten we paprikasoep met ook een beetje peekes (wortelen dus, voor niet niet-Antwerpenaren). De peekes moesten in hartvorm voor de Moose die die avond mocht meegenieten van het driegangenmenu. Valentijn was nog niet koud, dat begrijpt u. Zijn soep wel al een beetje wegens wagen-verplaats-perikelen.

De soep kwam neer op: u snijdt uien in snippers, u stooft die, kapt er diepvriespaprika en diepvriespeekes bij en water met bouillonblokjes. Makkelijk zat en diepvriesgroenten bevatten meer vitaminen dan verse, zo blijkt. Tenzij u ze eerst overtijd laat gaan, dan staan we niet in voor de gevolgen. De peekes in hartvorm, daar moest iets mee gebeuren in de microgolf, maar ik heb het niet gezien. De soep wel, die zag er zo uit en smaakte fluweelzacht overheerlijk. Oja, eerst mixen vooraleer opdienen. Zonder de hartjes dan, dat zou zonde van het werk zijn.



Daarna hadden we quiche met groenten en een uitzonderlijk interessante uiteenzetting over het bakken van bladerdeeg. Voorbakken of niet, that's the question. Na onderzoek blijkt: niet. Maïzena Chapelure over uw deeg kappen en dan de uitgelekte gestoofde groenten erop en overgieten met eieren en dille bleek de beste methode. Hoeveelheden te vragen bij Zap. Vragen waarom de Sanseveria in oorsprong geen eieren wou eten en toen toch overstag ging: richting Sanseveria. Er zaten tomaten, uien, courgettes en champignons in de quiche trouwens. En het was weerom heerlijk, jawel. Zo heerlijk dat we vergaten een foto te nemen van het geheel. Speciaal voor u bewaard: een stukske:



Daarna volgende de speculaas-en-kaas-taart van het boekske van denaldi van vorige week. Voorwaar verrukkelijk, al wist mijn dochter achteraf te vertellen dat de Zap ook ingrediënten gebruikte die niet in het recept stonden. Room bijvoorbeeld. En meer koekjes. Alsook meer kaas. Weerom: recept niet bij mij. Het hartje krijgen jullie er gratis bij. Zo zijn wij: immer tof. En liefhebbend, dat ook.



Oja: tussendoor deden we ook nog van wandelen. Daarbij betraden wij ongeoorloofd terrein en daar hadden wij een goede reden voor. Men ziet niet elke dag bronstige eekhoorns. Of bevroren vennetjes. Of met karnemelk ingesmeerde treinbiels. Dat is voor de mosgroei, ziet u. Maar dat recept moet u ook weer elders vragen. Mij is alleen gevraagd te zeggen hoe lekker, heerlijk, gezellig en leuk het was. Bij deze. Voor herhaling vatbaar. *hint*











13 februari 2013

Scheiden of mengen

Ik ben er geen voorstander van, van verkeer mengen. Ik ben al zeker geen voorstander van zwakke weggebruikers gebruiken om gemotoriseerd verkeer te vertragen. Zo is er in Gent een straatje. Een fietsstraatje. Maar dat is niet alleen voor fietsers, neen, de auto's moeten daar achter de fietsers blijven. Akkoord, het is een smal straatje en je rijdt er best niet te snel. Maar ik vind dat geen reden om die fietsers te misbruiken om het verkeer te vertragen.

Elke keer als we naar het centrum fietsen (ik heb daar een fiets, ja), moeten we daar langs. Ik word al een beetje nerveus als we het straatje naderen. Vanaf het moment dat ik er op ben, word in nog nerveuzer omdat er een auto achter ons kan komen rijden. Als er een auto achter ons komt rijden, ga ik uit de weg. Ik wil geen auto achter mij over heel dat eind, want dat straatje is behoorlijk lang. Die auto wil ook niet achter mij blijven rijden. Ik uit de kant, de auto voorbij: iedereen tevreden.

Zo niet mijn lief. Die blijft hardnekkig op de weg rijden. Want dat mag. Ja, dat mag inderdaad, maar dat jaagt die chauffeur ontzettend op. Gevolg: een toeterende chauffeur (neen, die mocht dat inderdaad ook niet), een roepende chauffeur, een roepend lief, een chauffeur die toch voorbij steekt en dan razendsnel begint te rijden omdat ie opgefokt is. Voor hetzelfde geld rijdt hij dan iemand anders dood.

Idem voor verkeersvrije pleinen waar toch soms auto's op mogen. Vorige week is afdoende bewezen dat ook dat geen goed plan is. En daar moeten dan weer doden voor vallen, vooraleer iemands frank naar beneden tuimelt.

Ik ben er niet voor, voor dat gebruiken van fietsers en voetgangers om verkeer af te remmen. Het wordt in dorpskernen ook gedaan. Ik geloof er niet in. Verkeer moet je scheiden. Voetgangers moet je niet op straat laten lopen als er auto's en fietsers tussen rijden. Frustratie alom en ik kan het weten. Ik woon in Brugge, daar hebben ze zo'n straten. Geestig hoor, als je door zo'n meute wandelende toeristen moet. En ze moeten niet eens aan de kant, want... ze moeten niet. En dan komt daar nog een auto.

Ik word al nerveus als ik er aan denk.


4 februari 2013

Hier ten huize

Hier ten huize ontstaan al eens discussies over muziek. Maar over deze zijn we het eens: zowel de 12-, de 14- als de 42-jarige love it. (en tot mijn grote verwondering is dit nummer al 2 jaar oud)

3 februari 2013

Date

Vorige vrijdag had ik een date. Niet met een vreemde man, ik blijf lekker bij deze, maar met een aantal vrouwen. Drie vrouwtjes-in-spé en zeven volwassen vrouwen. Allen alleenwonende buurvrouwen, sommigen met vriend, maar die mocht niet mee. Ik betwijfel ook zeer sterk of die mee wilden, zo tussen al die vrouwen.

Ik bleek de jongste, toch tot de mij onbekende buurvrouw arriveerde. Ik woon hier ondertussen meer dan 5 jaar en had haar nog nooit gezien. Dat kan aan mij liggen, maar de rest kende haar naam niet, dus het zal wel niet geheel aan mij gelegen hebben. Niettemin: sympathieke buurvrouw. Maar haar leeftijd hebben we niet gevraagd, dat doe je niet op een eerste date. Ik schatte haar iets jonger dan mijzelf, maar schijn durft al eens bedriegen.

We hadden hapjes, cava en oliebollen met wijn. Ik was eerder die dag nog niet in mijn haak, gelijk ofdat we zeggen. De maag deed nog pijn, zelfs na amper een wit broodje met kaas, maar gaandeweg de dag werd het beter. Omdat ik de oliebollen bakte, moest ik hoe dan ook opdagen. Sinds de oliebollen ben ik spectaculair beter. Had ik dat nu eerder geweten... Al die miserie van vorige week voor niks.

Maar eigenlijk wou ik het over humor hebben. Want die avond bleek dat mijn vorm van humor toch niet de algemeen aanvaardde is onder de niet-bloggende en niet-comedy-kijkende medemens. Iemand zei iets wat ik ontzettend grappig vond. Iedereen keek wat verbijsterd omwille van mijn luide lach. De enige twee die hadden kunnen lachen, ware het niet dat ze een gezelschapsspel aan het spelen waren, waren mijn dochters. Ik viel bijna van mijn stoel. Er is nog een andere wereld dan degene waarin ik leef. Wie had dat ooit kunnen denken.

2 februari 2013

Twitterloze februari

Ik smeet mijzelf van twitter af gisteren. Dat is natuurlijk minder drastisch dan het klinkt, want twitter vindt dat je een ik-denk-er-over-na-periode verdient. 30 dagen is dat. Februari is dan ook de ideale maand om de testcase door te voeren, want die is -zoals wij allen weten- maar 28 dagen lang. Dan kan ik toch minstens zeggen dat ik het een maand geprobeerd heb zonder iets kwijt te raken. Als ik nog terug wil natuurlijk.

Het is niet dat er geen leuke mensen op twitter zitten. Er zitten heel leuke mensen op twitter. Een aantal ervan is ontzettend grappig en hebben een lekker droog gevoel voor humor. Ik zal die dan ook best wel missen. Het is eerder dat er ook minder leuke mensen op twitter zitten. Ego's. Aandachtstrekkers. Kijk-hoe-geweldig-ik-ben-mensen. Kijk-eens-hoe-intelligent-ik-ben-mensen. Kijk-eens-wat-een-pech-ik-weeral-heb-dus-heb-toch-medelijden-met-mij-mensen. 'Dan volg je die toch gewoon niet? Gooi ze eruit.' zegt het lief. Maar zo simpel ligt het dus niet voor mij. Want -hoewel net die mensen er gewoon niet wakker van zullen liggen dat ik hen niet meer volg- ik krijg daar zo'n ambetant gevoel van, van ontvolgd worden. En dan denk ik dat zij dat ook misschien wel hebben. Dus ik doe het niet.

Ik krijg eveneens de kriebels van mensen die niet antwoorden als je iets vraagt. Ik vind dat een gebrek aan beleefdheid. Elementaire. Maar daar is twitter blijkbaar niet voor gemaakt, voor beleefdheid. Ik weet heel goed welke wel antwoorden. Die zijn simpelweg leuk, sympathiek een aangenaam en zijn nooit van de soort (zie hierboven) die mij irriteert. Die mogen blijven. Als ik nog terug ga. Want ik stop er wel heel veel tijd in om weinig plezier terug te krijgen. Het wordt tijd dat ik halfweg mijn leven mijn prioriteiten ga stellen. En die liggen voorlopig niet bij twitter.