3 juni 2014

Photo Challenge 22 en 23/52

We zijn weeral verder dan ik dacht precies. Morgen op het weekmenu van week 23 van het werk: Florentijnse eieren. Ik wist niet dat het bestond tot ik ze daar eens at. Lekkerrrrr... Bij deze wist ik dus dat het week 23 geworden was. Gelukkig dat iemand er nog aan denkt dat mijn innerlijke kalender moet bijgewerkt worden.

Week 22 ging geruisloos over in week 23 dus beide foto's zijn van gisteren. Ik ga daar geen doekjes om winden, het is bij wie dit volgt al algemeen bekend dat ik er niet mee inzit dat de foto's niet op het juiste moment genomen zijn.

Voor week 22 presenteer ik u een standbeeld. Dit standbeeld staat ter hoogte van de Unescorotonde. Dat is voor de Bruggelingen eigenlijk gewoon het rond punt bij het station. Dat waar je tijdens de spitsuren moet staan aanschuiven en waar je de helft van de tijd gewoon stil op staat. Laat ons zeggen dat het niet zo goed marcheert, wat niet zo verwonderlijk is als je weet dat zeer kortbij er verkeerslichten staan. Kwestie van nog problemen op te kunnen lossen in de toekomst. Een mens mag niet alles in een keer hebben, dan ben je weer blij als er nog iets opgelost is. Zo gaat dat.

Maar terug naar het standbeeld. Vroeger, toen de dieren nog spraken, de Unescorotonde nog niet bestond en ik nog klein was, stond dit beeld veel meer in de kijker. Ik vond het als kind uitermate fascinerend, maar ik was er wat bang van. Men ziet hier een man die een overmaatse vogel bij de keel grijpt en hoog boven die vogel opgeheven iets in de hand heeft. Als kind dacht ik dat het een mes was en hij het beest de keel ging oversnijden. Het is pas jaren later, bij het verplaatsen van het beeld, dat ik zag dat het een vis was. Dat maakt het al iets minder griezelig, maar ik blijf het fascinerend vinden. Ik heb geen idee wie of wat het voorstelt en of hij die vis wil geven of afgenomen heeft. Bizar beeld, waar u trouwens hier de achterkant van ziet omdat ik geen zin had om mij midden op de rotonde te gaan begeven. Nu en dan zie je daar een verdwaalde toerist lopen, maar het scoort niet hoog in de categorie 'verantwoord gedrag'.


Voor week 23 had ik een foto kunnen nemen van de herdenkingsplaats waar vorige week op de markt de 19-jarige Mikey omgebracht werd. Ik passeerde er wel, maar het ligt absoluut niet in mijn aard om daar foto's van te nemen en waar dan ook te posten. Er zijn absoluut grenzen.

Waar jullie wel een foto van krijgen is van iets wat mij een groot genoegen doet: de afbraak van de meifoor. De rust keert weer. At last.


1 juni 2014

Queen

"Genees dan toch", sprak ik, maar helaas, ik blijk Jezus niet te zijn. Hoe erg ik ook probeerde er op in te praten, het lukte niet. Op de plek waar mijn knie wat (nogal) hardhandig met een fietspad vol zand en keitjes in aanraking kwam, verscheen een dag na het uitwassen en behandelen een ware vochtaflatende plek. Druppelsgewijs liep er om de zoveel tijd een straaltje etter richting mijn rechterenkel. Wat wel nog zo normaal was, gezien het ook mijn rechterknie betrof. Gelukkig was het niet van die aard dat het ook mijn rechterenkel bereikte, dat zou nogal wat geweest zijn. Ik hoop dat u niet aan het eten bent.

Ik dus naar de dokter, die het geheel aanschouwde, mij instructies over uitspoelen, ontsmetten en insmeren met wondhelende zalf meegaf en speciale kompressen voorschreef die er niet in zouden plakken. Dat het tegen de donderdag toch wel dicht zou moeten gaan komen, zo. Wat dus niet gebeurde. Ik ben dol op feestdagen, maar niet als ze vallen op een moment waarop je eigenlijk een dokter nodig hebt. En onze lieve Heer was ten hemel opgenomen, dus daar had ik ook niet zoveel aan.

Onderhand had ik tegen donderdag - wegens ferme pijnscheuten, een warme knie en zwelling - al het idee dat ik een knieamputatie zou moeten ondergaan. En omdat dat wat raar zou zijn, zou vermoedelijk ook mijn onderbeen eraan moeten geloven. Ik zeg het niet graag, maar het dramaqueengehalte van mijn jongste dochter heeft ze misschien van niemand vreemd. Van haar vader, dat spreekt voor zich. Gelukkig had mijn vader, die dan weer geen enkel dramaqueengehalte in zijn lijf heeft, mij al een zalfje meegegeven dat toch wel leek te helpen.

Niettemin besloot ik vrijdag met enige spoed de huisarts opnieuw op te bellen. Er bleef maar rommel uit die knie komen en zo net vóór het weekend heeft niemand daar echt een boodschap aan. Daar bleek dat mijn eigenste lijf een soort witte film (ik ben de naam vergeten en ik ga het ook niet opzoeken op google wegens dat ik geen smerige foto's wil zien) op de wonde gelegd had en dat die de wondheling verhinderde. En dat zag ze niet graag. Er werd een ietwat akelig woord uitgesproken: weg schrapen. Eens mijn beeld van amputatie bijgesteld was, leek het schrapen mij eigenlijk ook niet zo aanlokkelijk. Maar dat moest niet onmiddellijk, alleen maar als het tegen woensdag niet weg is. Ik kreeg een zalf voorgeschreven en nieuwe instructies die ik braaf opvolgde.

Om maar te zeggen: het ziet er al beter uit. Ik sluit de dramaqueen weer op in haar hok en binnen een week of zo kan ik eindelijk weer beginnen lopen. Want tegen 19 oktober moet ik die 10 km mét trappen lopen halen. Iets waar ik ongelofelijk veel zin in heb. Veel meer dan in kuisen. Dat laat ik die dramaqueen anders even doen.