19 maart 2013

Levensecht

Dromen, ik doe het niet zoveel (of weet het meestal niet meer), maar als het moet, kan ik het levensecht. Vooral als het over overleden mensen gaat, zot genoeg. In mijn dromen zijn ze niet dood, dan praten ze tegen mij. Ik had het al voor een aantal maanden nadat mijn grootmoeder overleed. Ze kwam in mijn dromen tegen mij praten. Serieuze dingen, ik denk niet dat ze ooit in haar leven zo'n serieuze dingen zei tegen mij. Bizar. Meermaals kwam ze langs bij nachte en toen ik wakker werd, was ik er dagen niet goed van. Niet als in: ziek, maar als in: nadenkend.

Sinds het overlijden van mijn collega, bijna leeftijdgenoot, zijn er meer dan twee maanden verstreken. Het besef dat ze er echt niet meer is, sijpelt langzaam door. Heel langzaam weliswaar. Maar sinds vorige week droom ik weer. De eerste was wat vaag, maar die van vorige nacht was levend en wel. Zo levend dat ik even moest nadenken toen ik wakker werd. Helaas, ze is er nog altijd niet meer. In mijn droom zei ze nochtans: 'Elke, ik heb maar een week meer'. Weerom zot genoeg, omhelsde ik haar huilend. Ik had toen moeten weten dat het niet echt was, wij huilden niet samen, wij lachten en waren optimistisch. Zelfs bij de (echte) 3 tot 6 maand was zij optimistisch. Wij wat minder, maar dat zeiden we niet, we waren optimistisch mee. Dat wou ze graag.

Maar nu komt ze al eens langs bij nachte. Ik vind dat niet griezelig, het is om één of andere reden wel fijn, dat napraten. Er valt nog wel één en ander te zeggen.

17 maart 2013

Hip

Ik kocht zo'n half jaar geleden een blender. Ik keek daar al jaren naar, maar kocht er geen. Geen plaats, te duur, teveel afwas, weetuwel. Maar toen zag ik er eentje in het Kruidvat staan en die was niet duur. Mijn waterkoker kookt toch ook al lustig zo'n jaar of 8 en hij komt ook uit het Kruidvat, ik wou het gokje wel wagen. Dus ik nam hem uit de doos, waste hem af (het zijn afwasdialogen voor iets natuurlijk) en zette hem in de kast. Achteraan in de kast, daar waar nog een plaatsje is tussen de twee krommingen van de potten (ene stapel) en pannen (andere stapel). Daar bleef hij staan tot de dochter hem ontdekte. De smoothiemaker was geboren. Ze heeft nog een maand of twee moeten wachten vooraleer we eindelijk eens zo slim waren om op een weekdag er aan te denken dat we veel fruit nodig hadden, maar ondertussen zijn we zo ver geraakt.

Al twee maal maakten we smoothies. De spits werd afgebeten door de dochters. Het sapje kon net door een rietje en er werd besloten de tweede maal meer versgeperst fruitsap bij te doen. De tweede maakte ik. Ze beweerden dat hij toch iets minder stevig was, maar ik geloof er geen snars van. Onze smoothies zijn eetbaar. Met een lepel. Vroeger heette dat gewoon fruitpap. Nu zijn we hip.

15 maart 2013

Die avond op de trein.

Het komt al eens voor dat ik voor het werk naar Brussel moet, maar vandaag mocht ik. Ik had een collega die ons verliet en dus ging ik haar nog even opzoeken (en een glaasje wijn drinken). Het komt blijkbaar niet zoveel voor dat ik op vrijdag naar Brussel moet, want het fenomeen van vandaag was mij iets vreemder: studenten op de vrijdagavondtrein.

Ik had liggen dutten tussen Brussel en Gent. Dat lag uiteraard niet aan de wijn. Het beste bewijs is dat ik in het doorgaan ook lag te dutten en toen was er geen sprake van wijn geweest. Anyway: het was een geluk dat ik niet tussen Gent en Brugge wou dutten, want daar zou ik lelijk bedrogen uitgekomen zijn. Er werd duchtig naast mij gebabbeld. Op zijn students. Over bier en (andere) drank, over uitgaan, over dat er moest geleerd worden maar dat het er niet van kwam, over dronken zijn en over het gevaar van op je bakkes krijgen. Verbazingwekkend weinig over school eigenlijk. Al mocht dat omwille van de vorige misschien niet verbazen.

Het was niet dat ik mij ergerde eigenlijk, ik vond het ontzettend amusant. Ze zullen het vermoedelijk niet gemerkt hebben, maar ik ben tussen Gent en Brugge geen 5 blz. verder in mijn boek geraakt. En toen viel mij met de kracht van een blikseminslag binnen dat mijn oudste dochter binnen 4 jaar daar ook wel eens zou kunnen zitten. En over uitgaan en drinken en nietoverschool zou praten. En over hoe chill alles wel is. Chill ja.

Owmygod dacht ik. Maar die uitroep zal vermoedelijk al uit de mode zijn.

11 maart 2013

Ongepast drankje

Wel, dacht ik, als de lente niet naar Elke wil komen, dan gaat Elke naar de lente. Niet reisgewijs, mijn financiën laten dat niet toe, ik doe dat anders. Ik trek mijn frigo open en haal er de fles sangria uit die vorig jaar niet leeg raakte wegens dat ik die nog halfweg de herfst open deed. En zo midden in de winter smaakt dat niet zo geweldig. Nu ook niet, maar ik volhard in de boosheid. Mooi weer zal het worden! Daar heb ik zelfs een verdomme voor over. Dat het lente gaat worden. Verdomme.

10 maart 2013

Bon

Gisteren ging ik met twee vriendinnen-collega's iets eten voor mijn verjaardag. Voor wie nu al spontaan een happy-birthday-to-you wil aanheffen: hold your horses, het evenement is alweer enkele maanden verleden tijd. We zijn al niet bepaald stipt in het verjaardag-vieren-ding en daarenboven stak de griep al een stokje voor onze vorige afspraak. Bij deze werd het dus gisteren.

Dat is altijd leuk, dat partijtje. De deal is dat we gaan eten en naar de cinema gaan en dat de jarige niet mag rijden en niet moet betalen (buiten dan eventueel het drankje achteraf, maar daar ontstaat ook altijd discussie over). Ik werd dus mooi tijdig opgehaald en de traditionele uitstap naar de pizzahut was een een feit. Het moet niet altijd het beste van het beste zijn en een pizza kan al eens smaken.

Bij de verjaardag hoort ook altijd een kado. Dat is altijd fijn, zelfs na datum. Mijn presentje was een ikea-bon. Ik ben daar blij mee, ik behoor niet tot het soort mensen dat bonnen met opgetrokken neus bekijkt, integendeel. Het enige ambetante aan zo'n bon is dat er niet altijd op staat hoeveel er op zit. Zo dus ook niet op die van Ikea. Niet dat ik persé wil dat er veel op staat, maar het is wat moeilijk als je naar de winkel gaat. En het is bepaald eigenaardig om aan de gever te vragen hoeveel er op staat. Dat wordt weer spannend in den Ikea de volgende keer.

Maar gelukkig niet zo spannend als die keer dat ik 'saldo ontoereikend' kreeg en daar stond met al mijn aankopen. Zelden zo gelachen in mijn leven.

Not.

4 maart 2013

Bib

Tot nu toe gingen wij naar een klein bibliotheekje in het gehucht waar de lagere school van de kinderen gevestigd was. Een vaste waarde in onze om-de-zoveel-tijd-uitstappen, altijd een fijne plek om te komen, altijd een vriendelijke mevrouw die ons ook altijd iets kon voorschotelen wat we mooi en leuk vonden om lezen. Nog altijd trouwens, we zullen haar niet in de steek laten, maar dit weekend kwam een kantelpunt. Dit weekend gingen wij immers mee met het lief naar de hoofdbibliotheek in Gent. Alweer de lezende dochter vol bewondering zuchtte: 'ik heb in dit rek alleen al 5 boeken gevonden die ik wil lezen en ik ben nog niet aan het einde'. Het was een klein rekje, dus dat beloofde niks dan goeds.

Moeder hier besloot dan maar eindelijk nog eens te gaan voor de inschrijving in 'de grote bibliotheek'. Niet die van Gent, dat zou ons letterlijk te ver leiden, maar die van Brugge. Daar was ik de laatste weken al een aantal maal opleidingsgewijs te vinden en nu gingen we voor echt. Zij had in een mum van tijd 6 boeken bij elkaar (want we mogen ze 4 weken houden, welja) en ik wist niet waar eerst gekeken. Ik stopte dan maar bij Giacometti en de lekker-lees-weg chicklit. Want ik heb -in tegenstelling tot mijn 12-jarige- maar vier weken en weinig tijd.

En als u mij nu wil excuseren? Ik ga mijn avond wijden aan één van mijn favoriete kunstenaars. Hij zou u danken, ware het niet dat hij in 1966 gestorven is.