11 oktober 2013

Nijd

Het had wat voeten in de aarde (neem maar modder de laatste dagen), maar het duurde even tot ik aan Nijd toekwam. Ik mag echt niet meer bloggen op commando, zelfs niet van mijzelf, het werkt niet. Dan gaat het van 'ik zou moeten' tot een hele rij maars die allen steek houden. Voor mij toch.

Het duurde ook even tot ik echt nijdig was. Ik heb wat andere dingen gehad de laatste weken, maar nijd was er niet zozeer bij. Maar eer(?)gisteren was het prijs en ik dacht: laten we dat maar onthouden tot we nog eens tijd hebben om erover te schrijven. De ervaring leert echter dat wachten leidt tot uitstel en ik hield het gevoel vast. Het is algemeen geweten dat Nijd een gevoel is dat je niet te lang vast mag houden. Je wordt er ziek van.

Bij deze ben ik erin geslaagd al ettelijke woorden te gebruiken zonder ook maar iets te zeggen. Niet dat dat nieuw is trouwens.

Anyway: u hoorde het vermoedelijk ook wel een paar dagen geleden. Er werd een Nederlander opgepakt die meer dan meerdere pubermeisjes misbruikte, zowel in het echt als via het internet. De meisjes deden dingen waarvan je hoopt dat je eigen 14-jarige dochter ze niet zou doen. Op zich al een reden om te ontbranden van colère, denk ik dan. Maar het kan zo mogelijk nog erger. De reacties op de krantenartikels. Digitaal en via facebook. Normaal lees ik ze niet, maar het waren er nog maar een stuk of 6 en ik dacht: toe maar. Even kijken wat de gemiddelde Vlaming hierop te zeggen heeft. Walging alom, hoopt een mens dan. Maar neen. Eén of andere onverlaat durft het aan om hierop te zeggen: 'goed van hem, moeten die meisjes maar niet zo onnozel zijn'.

En dan hoop ik dat die mens een grote boom op zijn weg tegenkomt. Eén die hij niet meer kan ontwijken. Moet hij maar niet zo onnozel zijn.