11 december 2012

Het randje

Bijna elke morgen fiets ik naar mijn werk. Dat is amper 6 minuten fietsen en ik vervang dit enkel door wandelen als het regent, of autorijden als ik naar een verre vergadering moet. 6 minuten zijn trouwens effectief 6 minuten. Ik ben zuinig met mijn tijd, want ik slaap graag. Ik rijd dan ook niet om, ook al zou dit maar 7 minuten zijn. De kortste weg it is.

De kortste weg gaat dwars door het domein van het psychiatrisch ziekenhuis. Dat is een beetje zielig, vooral als ik laat ben. Dat komt al eens voor. Meer dan eens zelfs. U kent mij al een beetje, dus ik ga hier niet staan liegen. Dat komt bijna altijd voor. There. I said it.

Maar wat ik dus wou zeggen: dat het een beetje zielig is, de duidelijkheid wie patiënt is. Ik word er zowaar elke morgen wat triestig van, van de naar de grond gekeerde mensen te zien. Letterlijk een hangend hoofd en afhangende schouders. Daar rust heel wat leed op. Het wandelen gaat meestal moeizaam, alsof 'vooruit' slechts een idee is. Een idee dat nooit meer tot uitvoering komt. Soms zeggen ze goeiedag, meestal zeggen ze niks.

En elke keer weer denk ik: het kan ons ook overkomen. Ooit dacht ik van niet. Nu weet ik van wel. Het randje kan soms dichter bij je zijn dan je denkt.

23 opmerkingen:

  1. Daar ben ik dus ook van overtuigd, dat het ons ook kan overkomen. Heb ik met daklozen ook. Een paar harde tegenslagen, dingen die je niet altijd in de hand hebt en weinig ondersteuning rondom je en 't is gebeurd. Iedereen kan terecht komen in die kartonnen doos of de bevreemdende omgeving van de psychiatrie. En ik vind het steeds belangrijker dat we ons daarvan bewust zijn. Ik ben dus helemaal mee, met wat je daar schrijft.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik wacht vol spanning op het moment dat jij het eens niet met mij eens bent ;-)

      Verwijderen
    2. Hahahaha :-) ik dacht dat we dat al hadden gehad, ik team Edward, jij team Jacob ? Of herinner ik me dat fout? :-))) En anders vinden we wel iets :-) Milow zou een goede mogelijkheid zijn ... ;-)

      Verwijderen
    3. Héla zeg, ik ben wel team Edward, hoor. Van die weerwolven moet ik niet weten. ;-)

      Verwijderen
  2. Het kan simpelweg iederéén overkomen. De wand is zo fragiel. Freud poneerde het destijds treffend: in de waanzin is het slot niet verwoest, alleen veranderd; de oude sleutel kan het niet openmaken, maar een sleutel van een andere vorm zou het wel kunnen.

    O ja: zou je toch niet eens een andere weg nemen, Elke? Je gaat er zowaar al een dt-fout door maken. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oeps Menck, daar had ik zelfs over gelezen :p

    Het is waar Elke, het kan iedereen overkomen. Er is meer leed rondom ons dan we vermoeden. Ik merk het hier in mijn nieuwe buurt: ik ken nog maar twee buren maar elk heeft z'n portie leed al achter de rug. We willen niet weten wat mensen in de psychiatrie ooit doorstaan hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, ik las het ook al bij jou. Triestig allemaal.

      Verwijderen
  4. oh ja zeker weten wel...het is een moeilijke evenwichtsoefening om niet over dat randje te kwikken...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Voorlopig gaat het hier goed, hoor. Maar er zijn al momenten geweest waarop ik dacht: als er nu niks gebeurt, loopt het mis.

      Verwijderen
  5. Door mijn werk ben ik me daar al lang van bewust. Voor mezelf maakt het me soms ongerust, voor mijn kinderen soms bang...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jij weet teveel, dat is ook niet altijd goed (maar dat heb ik al meermaals gezegd). Laten we het hier op houden: de meeste mensen raken er zo ook wel en daar moeten we op vertrouwen.

      Verwijderen
  6. Eindelijk heb ik je gevonden. Wist van niets! Knuffels!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Serieus? Heb ik je dit niet laten weten? Sorry! (dacht via twitter, maar dus blijkbaar niet). Met mij gaat alles goed, hoor, no worries.

      Verwijderen
  7. Jazeker, iedereen is normaler dan hij/zij denkt.

    Maar wat heerlijk zeg; in 6 minuten op je werk... O, wat zou dát mij schelen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Aangezien ik al eens verloren reed in Utrecht, kan ik mij er iets bij voorstellen ;-)

      Verwijderen
  8. Mooi stuk Elke! Inderdaad, het kan iedereen overkomen, en wat een hel zal het zijn om er zo bij te lopen..

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat je zegt... Toch wel zorgwekkend allemaal.

      Verwijderen
  9. Anoniem12/17/2012

    het is inderdaad zo, het kan iedereen overkomen, maar op zich is dat niet zo erg. Het is niet altijd 'eens psychiatrie, altijd psychiatrie' hoor. Eerlijk gezegd, als ik op het werk zo eens rondkijk denk ik soms dat het de verkeerde mensen zijn die zich laten opnemen...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. En toch, er is ook een psychiatrisch rust- en verzorgingstehuis. Dus voor sommigen is het misschien wel: eens en altijd. Neen?

      Verwijderen
  10. Anoniem12/28/2012

    Vooral dat laatste. Hoe langer ik leef des te beter besef ik hoe dun de scheidende schil is. Ooit ging ik mopperig naar mijn werk. Nog dag las ik: als je je onprettig voelt, ga je wat gebogen lopen ook. Maar het is ook een feit dat wanneer je je van die dingen bewust bent en dus ook bewust je rug recht, rechtop blijft lopen en je focust op prettig dingen, dat je geest dan ook meebeweegt en wel de goede kant op. Een kwestie van zelf-manipulatie dus eigenlijk.

    Een keer proberen?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Persoonlijk ben ik minder zwartgallig dan ik hier blijkbaar naar voor kom, hoor, wees gerust. Meestal ben ik zeer positief ingesteld. ;-)

      Verwijderen
  11. De kunst is mensen of oorzaken te vermijden die je over het randje duwen.

    BeantwoordenVerwijderen