Schuldig voelen, ik doe dat niet, zei de jong getrouwde enkele weken terug. Ze kent het niet, ze doet er niet aan mee. De nieuwbakken echtgenoot zei van wel. Ik stak het op zijn afkomst uit de westelijke kant van Vlaanderen, maar toen bleek hij bij nader inzien toch niet aan schuldig te doen. Tot zover mijn theorie. Ik benijd hen.
Ik ben een kei in schuldig voelen. Er schuilt een door de nonnen opgevoed kind in mij, vermoed ik soms. Hoewel ik van nonnen weinig last had in mijn verleden. De enige die ik mij kan heugen, is het nonneke dat mij in het eerste middelbaar aardrijkskunde gaf. Het jaar erna ging ze op welverdiende rust (niet de eeuwige). Of dat aan mij lag, weet ik niet, maar het is een feit dat mijn aardrijkskundige kennis zeker een reden kan zijn waarom lesgevers naar hun pensioen verlangen. Het was een braaf menske, zoveel was zeker. Mijn schuldgevoel kan daar niet zijn oorsprong in vinden.
Waar het dan wel vandaan komt, is een groot raadsel. Ik heb niet bepaald een katholieke achtergrond. Ik zal het eens aan mijn persoonlijke psycholoog moeten vragen. Die blijft soms bij mij slapen. Het zou wat ongezond zijn, ware het niet dat hij mijn lief is.
Maar goed. Schuldig dus. Omdat ik 'neen' zeg tegen een uitnodiging omdat ik tijd voor mijzelf nodig heb. Omdat ik mijzelf niet in 4 kan delen. Omdat ik soms mijn geduld verlies over het feit dat het jongste kind secuur maar ook traag is. Omdat ik soms mijn geduld verlies omdat mijn oudste ouder wordt en mascara en nagellak het van het vindt. En ik vind mascara vies. Omdat ik mijn werk altijd op het laatste nippertje afwerk. Omdat ik dingen moet doen waar ik geen tijd voor heb. Omdat ik altijd vergeet naar de dokter/tandarts/kapper te bellen. Omdat ik kwaad ben op hem over dingen waar hij niet aan kan doen. Omdat ik vrienden vergeet op te bellen. Omdat ik soms voor dingen geen zin heb. Omdat ik soms echt heel lelijke dingen kan denken. Omdat die dingen niet weg lijken te gaan, maar altijd erger worden. Omdat ik een grote mond heb. Omdat ik dingen beloof en er dan geen zin in heb (maar ik doe ze wel altijd omdat ik mij dan nog schuldiger zou voelen). Omdat ik verder moet werken aan mijn huis en altijd andere dingen doe. Omdat omdat omdat.
Er zijn nochtans zat redenen om mij niet schuldig te voelen over al die dingen. Alleen lijken ze mij nooit te overtuigen.
Het zal toch aan de nonnen gelegen hebben. Ik kan het toch niet op onze nonkel pater steken zeg. Die brave mens.
hé dag Elke,
BeantwoordenVerwijderenblij je terug te "zien"!
en ja schuldgevoel is een verdomde energievretende emotie,
en dan nog eentje die tot niks dient!
het moet des te erger zijn als je dan nog eens geen nonnen-opvoeding gekregen hebt, ik hebt tenminste nog een paar jaar in een broeder-internaat gezeten, het perfecte alibi :-)
leuke dag!
Ik voel me ook vlug schuldig. Bijvoorbeeld die keer toen ik niet op een concert kon geraken omdat de NMBS roet in het eten gooide. Het was niet zozeer het missen van het concert dat ik toen ambetant vond, maar eerder het feit dat ik beloofd had aan de organisator om zeker te komen...
BeantwoordenVerwijderenMensen die zich nooit ergens schuldig over voelen, die vind ik toch een beetje... gewetenloos.
Ow, en ik heb ook nog les gekregen van nonnen, zou er een verband zijn? :-)
Ik voel me soms ook schuldig voor al de dingen die je opsomt, maar niet voor lang.
BeantwoordenVerwijderenIk heb bij de nonnen gezeten tot net voor mijn 16de verjaardag en ze hebben geprobeerd om me schuldgevoelens aan te praten, maar ik vind toch dat ze niet volledig gelukt zijn. ;-)
Het is alsof ikzelf het stukske heb geschreven! Ik heb nochthans geen nonnen in mijn leven gehad. Ik ben zelfs opgevoed door twee ouders met als motto: "ge moet u nooit schuldig voelen". Ik denk dat ik daarom het omgekeerde doe.
BeantwoordenVerwijderenZoals Maddox zegt : je schuldig voelen vraagt veel te veel energie ! Vroeger liet ik me ook schuld aanpraten, maar nu niet meer ! (ouder en wijzer zeker ?)
BeantwoordenVerwijderenAfspraken vergeten maken of ze uitstellen ben ik ook een krak in. Tandarts en kapper zijn opgelost doordat de eerste me telkens een brief stuurt als het weer de tijd is, en bij de tweede maak ik direct een afspraak voor de volgende keer telkens ik er kom. Nu die (gruwel, gruwel) gynaecoloog nog ...
Geduld verliezen met opgroeiende kinderen : eddegijdaook ? Joepie, 'k ben niet alleen :-) !
En ik maar denken dat mijn schuldgevoel door calvijn komt ;-)
BeantwoordenVerwijderenZijn leer en regels hebben ze er op de christelijke school nog net niet zonder geweld overgebracht. Mijn moeder zegt ook nog steeds: eerst de P van Plicht en dan de P van Pret. Brrr...
Ik denk dat bijna alle vrouwen er last van hebben. Ik ook, alhoewel steeds minder dan vroeger/ooit. Ik evolueer zowaar ben ik bang ;)
BeantwoordenVerwijdereniedereen heeft wel 's schuldgevoelens zeker? Maar als dat te lang blijft hangen is er méér aan de hand.
BeantwoordenVerwijderenHet leven is al zo kort, en het is nergens voor nodig om die negatieve emoties te veel plaats te geven... ;-)
Ik heb dat ook....mijne man nooit....ik ben jaloers....
BeantwoordenVerwijderenIets waarover je je later schuldig zou kunnen voelen, kan worden vermeden door het tijdig aan te pakken. Which I do. Vandaar allicht dat ik me zelden schuldig voel.
BeantwoordenVerwijderenIk heb daar ook last van, al vermindert het gelukkig wel met de jaren. Maar helemaal weg gaat het nooit, want als ik me nu niet meer schuldig voel over iets waarover ik me vroeger wel schuldig zou gevoeld hebben, voel ik me schuldig omdat ik me niet meer schuldig voel... Zeer herkenbaar dus.
BeantwoordenVerwijderenEn voel je je ook niet schuldig omdat je zolang niet geblogd hebt? Hahahahahahaha, Elke, houd toch op over schuldig voelen. Vroeger had ik daar ook last van. Tot iemand eens zei:
BeantwoordenVerwijderen'Weet jij wie er beter wordt van jouw schuldgevoel?'
'Eh, niemand, denk ik.'
'Jijzelf ook niet?'
'Nee, natuurlijk niet.'
'Wel, dan kun je er net zo goed mee stoppen. Dan is het verspilde energie.'
Er flitste iets door mij heen van: verdorie ja, het is waar. Tot die tijd had ik dat zelf niet kunnen bedenken.
Misschien heb jij er ook iets aan.
Ja, schuldgevoel hier! *wuifwuif*
BeantwoordenVerwijderenDe laatste keer was door die jonggehuwde: "Hoe, gij komt niet naar den trouw omdat uwe ven den ironman loopt?!"
Tegen mijn huishouden kan ik wel goed "nee" zeggen zonder schuldgevoelens.
We zijn allemaal erg goed om een ander een schuldgevoel aan te praten. Grappig eigenlijk. Waarom doen mensen dat?
BeantwoordenVerwijderenSchuldgevoelens zijn pure energieverspilling. Toch voor de schuldgevoelens zoals jij ze hier beschrijft, Elke.
BeantwoordenVerwijderenIk moet nog dit en ik moet nog dat...o dear.
Heel veel mensen zeggen constant dat ze dingen 'moéten'. Van wie moeten ze dat dan eigenlijk? Van zichzelf, ja.
Als iedereen nu eens zou beginnen met het woordje 'moeten' te bannen, en het te vervangen door 'mogen' of graag hebben' of eender welke andere formulering die minder dwingend is dan MOETEN, er zou minder stress zijn en een heel pak minder zinloze schuldgevoelens.
En nu moet ik me haasten want ik moet nog dringend vanalles :-)
Oei, alles is hier inmiddels al gezegd. Over herkenbaar zijn en zo. En ik die altijd gedacht had dat dat aan mijn natuur lag, van dat gevoel van zich subiet schuldig te voelen. Want kijk, je hebt dat al vier dagen geleden geschreven, en ik reageer nu nog maar :)
BeantwoordenVerwijderen