De namiddagdip

Mijn lief vindt het lachwekkend, maar het is bittere ernst: ik val in slaap tijdens de dag. Tijdens de werkdag, voor alle duidelijkheid. Als ik er aan zou toegeven, dan was ik na 5 minuten weer zo fris als een hoentje, maar wie doet dat nu, daaraan toegeven? U zou zeggen: ambtenaren, maar dat klopt niet, want ik geef er niet aan toe. Dus duurt het minstens een kwartier, dat wegdommelen en weer wakker schrikken. Doen alsof er niks aan de hand is. In een landschapsbureau, jawel. Ge moet dat eens proberen. Niet gemakkelijk, ik zeg het u.

Meestal zijn de dingen die ik moet lezen geweldig interessant. Maar zo tussen 14 en 15 h wordt het ronduit slaapverwekkend. Probeer dan vooral geen stylo in uw handen te hebben, of die gaat tegen de grond. Of nog beter: zo'n stiftje. Dikke fun. Dat zet dan ongewenste kriebels op je blad. Heel tof om achteraf terug te zien, je kunstzinnige uitlatingen. Not.

Ik heb dat al heel mijn meerderjarig leven. In mijn studententijd viel ik in slaap in de les. Daar waar het leesbaar geschrift verzinkt in onleesbaar ge-dmiajkneouig, maar dan platter en eigenlijk onleesbaar.

Ooit was ik zelfstandig. Denkt u dat dat hielp? Vergeet het maar. Slapend tekenen met autocad. Ik kan dat. Jammer dat het altijd weer gewist moest worden achteraf. Schitterende ontwerpen waren het. Ook not.

Vergaderingen in de namiddag zijn de hel. Licht uit, beamer aan. Here we go, maar dan niet op de wijze van The Chemical Brothers. Dat net niet.