In omgekeerde volgorde

Deze week zag ik noodgedwongen bijna het licht aan het einde van de tunnel. Niet in de doodgaan-zin, gelukkig maar, het was eerder in de zin dat ik mijn leven aan mij voorbij zag gaan. Toch alvast de laatste 2,5  jaar, want zo lang bleek ik mijn gsm te hebben. Die van het werk, dat is, maar die heeft een toegestaan multifunctioneel gebruik. En néén, ik bedoel dus niet dat ik ermee mag bellen én sms'en, ik bedoel dat hij werk- en privégerelateerd is. Mits een code voor de eigen gesprekken, maar dat ga ik nu niet zitten uitleggen, want het is totaal onbelangrijk.

Wat wel belangrijk is, is dat ik een watje ben. Ik hang vast aan mijn verleden en gooi niet graag dingen weg. Die gsm kon mij, wegggooigewijs, gestolen worden. Het onding had mij al meerdere malen liggen gehad, dus het speet mij niet om er afscheid van te nemen. De inhoud daarentegen, dat was een ware ramp.

Ik had de hele hoop in één keer kunnen wissen, ja, maar bij meer dan 2000 sms'en sloeg het ding tilt. Ik had het kunnen weten, tilt slaan was zijn tweede natuur. Stuk per stuk dan maar, want ze moesten eruit. Alleen al omdat ik niet wou dat iemand achter mijn rug gniffelend mijn berichten zou lezen. Maar man, wat deed dat pijn. Vooreerst aan mijn duim. Ten tweede, en dat was veel erger, aan mijn hart. Ik zag mijn leven passeren in omgekeerde volgorde: slechte tijden, goeie tijden, eerste sms van de jongste, geboorte 2, dolverliefde tijden, nieuwjaar, gelukkige verjaardag, aarzeldende tijden, slechte tijden, geboorte 1, wat-zal-het-worden-tijden, verliefde tijden, nieuwjaar, gelukkige verjaardag, spannende tijden, ellendige tijden, eerste sms van dochter 1, goeie tijden. En toen hield het op.

Ik las ze uiteraard niet allemaal, maar er zaten wel cruciale bij. Sommige las ik vol liefde, andere vol woede, nog andere vol verdriet. En toen was het bijna twee uur 's nachts. En ik kon niet slapen.

Ik zal ze missen.
Mijn sms'en.