Een hoera voor de takeldienst

Bon. We zijn er nog niet door, dus er komt nog een weekje bij. Hopelijk dit keer met een goed eindresultaat, namelijk dat ik volgende week weer kan gaan werken. Dat zou aangenaam zijn. In afwachting hou ik mij in stilte bezig.

Ik schreef mij in voor de photo-challenge. Een schoon woord om te zeggen dat ik, samen met nog heel wat bloggers, op initiatief van Nachtbraker in 2014 elke week een foto ga nemen van mijn eigen stad. Meer info en deelnemers: hier. Ik loop dus al weken achter, buiten raken om foto's te nemen, is precies niet echt mijn prioriteit op dit moment. Als dat zo blijft doorgaan, zal ik maar beter hier binnen beginnen. Dat is misschien een goed plan. Voor morgen.

Dit weekend reed ik op mijn dooie gemak met mijn auto naar mijn lief. Hij heeft namelijk een bad met een kraan die werkt. Ik heb ook een bad met een kraan die werkt, maar er komt geen warm water meer uit. Dat is een beetje onhandig, dus ik ging bij hem een bad nemen, hij ging lekker koken en daarna zouden we een concert meepikken. Een zittend concert, godzijdank, ik denk eigenlijk niet dat een staand gelukt zou zijn. Het was heel mooi en een overduidelijke aanrader, dat leest u hier. Dat ik achteraf weer hondsmoe was en zondagnamiddag enkele uren moest slapen, nam ik er dan maar bij.

Maar goed, ik dwaal af. Ik reed dus op mijn dooie gemak naar het lief. Amper 10 minuten op weg kreeg ik iets waar ik niet van hou: een mededeling van mijn auto. Als uw auto begint te praten, dat is op zijn minst een signaal om wantrouwig te worden. Dat ik onmiddellijk moest stoppen en koelvloeistof moest bijvullen, zei hij. Dat is een beetje onhandig als je net op de verkeerswisselaar zit en geen koelvloeistof bij hebt, maar daar had hij geen oren naar. Ik dus tot aan de eerst, gelukkig dichtbij zijnde, afrit. Omdat ik daar al eens woonde, wist ik ook den Brico zijn. Deze handige Harriette weet een klein beetje van wanten en slaagde er ook in de koelvloeistof op de correcte plaats te laten belanden. Na het afkoelen, jawel. Hoe fantastisch is dat wel niet. En al die mannen die op de parking, als je daar met de motorkap open staat komen vragen of je hulp nodig hebt, niet te schatten. Welgeteld NUL. En dat terwijl ik graag eens wou stoefen dat ik het wel kon. Damn.

Anyway: so far, so good, ik weer op weg. Nog geen 10 minuten later, net voorbij een afrit, weer hetzelfde spelletje. Toen begon het mij toch te dagen dat het niet echt ging lukken om ter plaatse te raken met de voorraad koelvloeistof die ik ondertussen mee had. Gelukkig ben ik lid van de wegenwacht, mijn geschenk uit de hemel. Om een lang verhaal kort te maken: ik werd binnen de 10 minuten opgetakeld (op de autosnelweg hebt u voorrang, mevrouw), naar een veilige plaats gebracht (niet in uw wagen blijven zitten langs de autosnelweg, mevrouw, ga achter de vangrail staan) en werd het euvel echter niet verholpen. Een specifiek stuk kapot. Maar goed, we wisten toch al wat het was. En toen mocht ik een jongensdroom beleven: ik mocht mee in de takelwagen tot aan mijn garage. Helaas ben ik geen 6-jarige jongen, maar een 43-jarige vrouw, maar goed, het was een sympathieke mens en ik zat toch maar in een takelwagen. Het is eens iets anders. Ik kreeg achteraf een sms om te vragen hoe ik de service vond. Ik heb een 10/10 gegeven omdat meer dan 10 niet kon.

Diezelfde avond mocht ik mij dus weer aan mijn lavabo wassen en aten we frieten van 't frituur. Maar dat was ook goed. Van uitstel kwam geen afstel.