BAB (back at blogging. Of zoiets)

Het is op, denk ik. Ik weet amper nog wat geschreven. Daar waar mijn hoofd vroeger vol miniblogstukjes zat, stukjes die zich in amper een kwartier op de computer ontsponnen tot een uit de kluiten gewassen stuk (enfin: in mijn herinnering is dat toch zo), zit er nu vooral leegte. Niet omdat ik zelf een lege doos zou geworden zijn (dat mag ik toch hopen), maar omdat ik het eigenlijk allemaal de moeite van het vertellen niet meer vind. Of misschien vertel ik het gewoon aan wie zich rond mij beweegt en raakt het gewoon niet verder. Of wacht: ik zou liegen. Zo nu en dan spui ik eens een ergernis op facebook, maar verder dan dat ene zinnetje raak ik niet.

Ik zou nochtans een vrolijk tenenkrullend stukje kunnen schrijven over de bestuurder van die volkswagen polo ergens in Gent die er een sport van maakt om zijn territorium op ruime wijze af te bakenen. Als in: twee plaatsen innemend zodat een halve auto vooruit en een halve auto achteruit rijden er zeker in zit. Kwestie van die tank van een auto zonder scha(de) en schande uit zijn plaats te manoeuvreren. Oh kijk. Ik deed het al een beetje.

Ik zou kunnen schrijven over hoe grappig het was om zaterdag- en zondagavond door Brugge te lopen richting Beursplein alwaar meerdere zatte mensen hun weg zochten naar huis, dicht tegen de gevels zodat omvallen zeker geen optie zou zijn. Tenzij ze naar de verkeerde kant zouden vallen natuurlijk. Wat jammer zou geweest zijn van het glas dat ze meekregen, want dat was versierd met het logo van BAB. Wat jeugdsentiment kwam meteen mijn hoofd ingeslopen, hoewel ik nooit een fan van bier ben geweest. Wel van logo's en oude dingen, dat verklaart al één en ander natuurlijk.

Of misschien moet ik schrijven over het optreden waar wij gisteren naartoe trokken in de Schouwburg. Spectaculaire acrobatische toeren waarvan je altijd blij bent dat het jouw kind niet is dat daar op het podium probeert zijn nek niet te breken. De nek- en schouderpijn die ik vandaag voelde waren vermoedelijk een gevolg van het stressvol optrekken van mijn schouders en intrekken van mijn nek terwijl ik meermaals 'auw' en 'oei' en 'pas op' dacht. Eens je moeder bent, ben je er nooit meer vrij van, denk ik.

En ah kijk. We zijn weer vertrokken. Of ook niet, dat moet de nabije toekomst maar uitwijzen.