Ik wist het daarnet zo goed nog, toen ik wakker lag in mijn bed. Hoe ik het moest schrijven. Hoe niks psychisch erger is dan een groot zwart gat waarin je lijkt te verzinken. De vicieuze cirkel waar je niet uit lijkt te raken. Het wachten op iets dat nooit meer lijkt te komen. De ellende. Dat walgelijk gevoel dat alles rondom je heen af lijkt te brokkelen en het feit dat je, hoe hard je het ook wil tegengaan, er niks aan lijkt te kunnen doen. Al doe je nog zo je best. En niemand die het wat lijkt te kunnen schelen, hoe het met je gaat. Niemand die je kan bereiken.
Ik wil het wel, maar ik lijk het niet te kunnen. Ik ben op.
Ik hou eventjes niet meer van dit leven. Maar ik vrees dat ik er geen ander krijg. Ik wil dat van vroeger terug. Niet dit smerige en ondoorzichtige, maar datgene dat ik twee jaar geleden kreeg. Dat leuke, dat lichte, dat vrolijke en dat gelukkige.
Lieve Elke, Wat een moeilijke tijd waar je in zit. Ik herken er veel in, van toen ik overspannen was. Ik stuur je virtuele knuffels, en heel veel sterkte en liefs.
BeantwoordenVerwijderenOh, wat naar. En dan zit je mij ook nog op te beuren op Facebook! Sterkte. Een hele dikke knuffel vanuit Raalte. XXX
BeantwoordenVerwijderenKnuffel vanuit Zwolle!
BeantwoordenVerwijderenAfwassen Elke! Afwassen. Met iemand waar je mee kan dialoog voeren.
BeantwoordenVerwijderen