Tien oktober 2010. Als dat geen gemakkelijke datum om te onthouden is. Ik wed dat velen die dag wilden trouwen, maar het vermoedelijk niet konden. Het was een zondag.
Die dag vertrok ik 's avonds bloednerveus naar zijn woonplaats alwaar hij voor mij zou koken. Dat hadden we afgesproken in de talrijke gesprekken vooraf. De nachten vol van slaapgebrek en adrenaline. Ik zou hem hoe dan ook zien op een huisconcert, maar dat was nog twee weken en het wachten was wat lang en hij kookt nu eenmaal graag. Ik kwam te laat. De zondagavondfile van de kust naar huis speelde mij parten.
En zo begon het. Wat moeilijk en onhandig in het begin, maar het houdt stand. Hij hielp me net over het randje van een depressie na een vorige breuk. Het goede randje, voor alle duidelijkheid. Voor het eerst kon ik het cliché 'lachen is gezond' als waarheid ervaren. Hij heeft me er helemaal bovenop geholpen. Soms ook weer onderuit, maar zo gaat dat in het leven. Ik doe dat ook al eens. Maar altijd weer bovenop. En daarom hou ik van hem. Maar natuurlijk ook omdat hij lief, leuk, interessant, grappig, luisterend, onderhoudend, sexy, schattig, tof, slim en omarmend is. En zo moet dat zijn.
<3 Mooi logje!
BeantwoordenVerwijderenWauw, wat fijn kan het zijn he, de liefde.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het echt tof voor jullie dat je relatie standhoudt! Het is niet aan iedereen gegeven...
BeantwoordenVerwijderenDjeezes, dat blijft maar huisconcerten. Dat deel van hem kennen we, nu nog dat deel waarin hij goed kan koken. Want wij hebben dikwijls een hongerke.
BeantwoordenVerwijderen