Kleine beetjes luxe

Wij hebben niet zoveel nodig, wij. We hebben een huis. De toestand daarvan werd al meermaals bejubeld op mijn blog. Of de vorige of die daarvoor. Ik weet het allemaal niet meer zo goed. De tijd verglijdt en hij doet dat in een ijltempo.

Het huis dus. Dat dateert van 1935 en ik hou ervan. Ik zag de originele plannen en de voorgevel op het plan was het spiegelbeeld van wat het is. Gelukkig maar, of de voordeur kwam uit in de living en het raam stond haaks op de binnenmuur tussen de living en de hall. De ramen zijn dus ook nog uit 1935. De voorruit niet die moest vorig jaar vervangen worden toen een vrachtwagen een klapband vóór mijn deur kreeg. 's Morgens met brekend glas uit uw bed geblazen worden, dat is niet om te lachen. Zeker niet als dat glas eerst in uw huis zat. Maar goed, nog dezelfde dag zat er weer glas in. Enkel glas, dat ging het snelste en dat zat er oorspronkelijk ook in. Dubbel is niet mogelijk in mijn oude ramen.

Beetje bij beetje doen wij hier aan voort. De badkamer is, op een ingemaakte kast (dringend uit te tekenen trouwens), de moulures en de plinten klaar. Dat heeft even geduurd, ook daar gooide het virus roet in het eten. Er was ook even geen warm water meer, want de legendarische hoeveelheid kalk in het water besloot een stuk van de thermostatische kraan om zeep te helpen. Na een doortocht van de loodgieter opnieuw warm water hebben in je bad, dat behoort tot de beetjes luxe.

De kinderkamers zijn ook bijna klaar. Ook daar ontbreken de plinten nog, alsook een afwerking tegen het kleine stukje buitenmuur. Ze hebben jaren gewacht op hun molenaarstrap naar hun hoogslaper. Die trappen lagen al bijna evenveel jaren in de garage. Maar ik deed het, want ik mocht er niet aan denken dat ze het huis uit waren vooraleer hun kamer af was. En weerom kwam er wat luxe bij. En de coolste kamer van al hun vriendinnen, ook dat is een beetje luxe.

Het is evenzeer luxe dat het deze winter niet vroor (van mij mag het even zo blijven). Dat betekende dat de waterleiding van de keuken niet mee bevroor. Dat de deur van de wasmachine geen kuren kreeg, want sluiten bij koud weer, dat is teveel gevraagd. De dag dat het water weer uit de kraan stroomt na de vrieskou, dat is luxe. En nog geen klein beetje.

Eén van de laatste stappen zal een grote zijn. Want die bevriezende waterleidingen, dat is toch maar niks. En dus moet de achterbouw verbouwd. Of platgegooid en heropgebouwd. Moeten er nieuwe ramen met deftig glas. Moet het opstijgend grondvocht aangepakt worden. Moet er een waterontharder komen. Moet er nog een douche en toilet beneden, want ooit word ik oud. En moet er nog zoveel waar ik amper aan durf denken.

Maar ooit is het af. En dan zullen we heel veel kleine beetjes luxe hebben. En moet ik mij niet meer schamen als er volk over de vloer komt. Ooit komt de dag dat ik niet meer 'welkom in mijn werf' zal zeggen. En dat is een hele grote luxe.