Eigen lof stinkt. Dus doen we het op een ander.

In een ondertussen een beetje ver gevorderd verleden deden we van dit bij ons aller Sanseveria. Koken zonder vlees en doorgeven. Ik ben precies al een beetje vergeten wat het concept ook alweer was, maar dat zal aan mijn lichte aversie aan de naam van de eerste vrouw liggen die aan de basis ligt van dit alles. Adam. Eva. U weetwel of u weetniet. Anyway: de aardvrouwse naam is ook de naam van een groepering waarvan ik een klein beetje jeuk krijg op plaatsen waar ik niet kan krabben. Gevolg van een overkill door een vorig lief. Don't ask. Die jeuk krijg ik trouwens ook van berkenpollen, maar dat begint ons af te leiden van de essentie van het verhaal.

Hoedanook: eten zonder vlees en doorgeven. Wij deden dat goed de vorige keer en voorwaar: het was lekker én ontzettend leuk ook. Achteraf gezien lijkt dat wel de essentie van de dag geweest te zijn: eerst leuk, dan koken. Zo moet dat zijn, want ik kook niet overdreven graag. De Nimf besloot bijgevolg het eens bij haarzelve te organiseren en daar gingen wij in beperkte groep. De datum bleek iets minder te passen voor een aantal onder ons, dus waren we met 5. Twee ervan waren mijn kroost, die werden dan ook prompt aan het werk gezet. Door de Nimf dus, ze kan goed commanderen. Dat is ook een gave. Zo kreeg ik de opdracht om blogsgewijze te stoefen. Ik ben een goede verstaander.

Vooreerst maakten we paprikasoep met ook een beetje peekes (wortelen dus, voor niet niet-Antwerpenaren). De peekes moesten in hartvorm voor de Moose die die avond mocht meegenieten van het driegangenmenu. Valentijn was nog niet koud, dat begrijpt u. Zijn soep wel al een beetje wegens wagen-verplaats-perikelen.

De soep kwam neer op: u snijdt uien in snippers, u stooft die, kapt er diepvriespaprika en diepvriespeekes bij en water met bouillonblokjes. Makkelijk zat en diepvriesgroenten bevatten meer vitaminen dan verse, zo blijkt. Tenzij u ze eerst overtijd laat gaan, dan staan we niet in voor de gevolgen. De peekes in hartvorm, daar moest iets mee gebeuren in de microgolf, maar ik heb het niet gezien. De soep wel, die zag er zo uit en smaakte fluweelzacht overheerlijk. Oja, eerst mixen vooraleer opdienen. Zonder de hartjes dan, dat zou zonde van het werk zijn.

Daarna hadden we quiche met groenten en een uitzonderlijk interessante uiteenzetting over het bakken van bladerdeeg. Voorbakken of niet, that's the question. Na onderzoek blijkt: niet. Maïzena Chapelure over uw deeg kappen en dan de uitgelekte gestoofde groenten erop en overgieten met eieren en dille bleek de beste methode. Hoeveelheden te vragen bij Zap. Vragen waarom de Sanseveria in oorsprong geen eieren wou eten en toen toch overstag ging: richting Sanseveria. Er zaten tomaten, uien, courgettes en champignons in de quiche trouwens. En het was weerom heerlijk, jawel. Zo heerlijk dat we vergaten een foto te nemen van het geheel. Speciaal voor u bewaard: een stukske:

Daarna volgende de speculaas-en-kaas-taart van het boekske van denaldi van vorige week. Voorwaar verrukkelijk, al wist mijn dochter achteraf te vertellen dat de Zap ook ingrediënten gebruikte die niet in het recept stonden. Room bijvoorbeeld. En meer koekjes. Alsook meer kaas. Weerom: recept niet bij mij. Het hartje krijgen jullie er gratis bij. Zo zijn wij: immer tof. En liefhebbend, dat ook.

Oja: tussendoor deden we ook nog van wandelen. Daarbij betraden wij ongeoorloofd terrein en daar hadden wij een goede reden voor. Men ziet niet elke dag bronstige eekhoorns. Of bevroren vennetjes. Of met karnemelk ingesmeerde treinbiels. Dat is voor de mosgroei, ziet u. Maar dat recept moet u ook weer elders vragen. Mij is alleen gevraagd te zeggen hoe lekker, heerlijk, gezellig en leuk het was. Bij deze. Voor herhaling vatbaar. *hint*