Zo van die dagen

Er zijn zo van die dagen waarop je merkt dat je leven zoals je het gehoopt had langzaam maar zeker afbrokkelt en er zijn zo van die dagen waarop je merkt dat wat je vreest waarheid wordt.

Dit weekend had ik van die dagen toen bleek dat degene, die mij ooit redde van de depressie omdat mijn lief het uitmaakte na 4,5 jaar en na een maand al een ander had, mij kwam zeggen dat het niet meer ging. En ik, naïef als ik soms ben, dacht dat we het nog zouden uitpraten en dat daarmee alles weer goed zou komen.

En daar zit ik dus nu, weer alleen in mijn zetel. Wetend wat er komen zal, een immense eenzaamheid omdat, ondanks alle vrienden en vriendinnen die je contacteren, je weet wat je meest van al zal missen: intimiteit, iemand om dagelijk je verhaal aan te vertellen, iemand die je (ook al is het dan via mail) je een goeiemorgen wenst en een slaapwel, iemand om tegen aan te leunen als het goed gaat en niet goed gaat, iemand om keihard mee te lachen om de meest absurde dingen. En ook al weet je wel dat het niet altijd maar rozengeur en maneschijn was en dat er ook positieve kanten aan kunnen zijn, die tellen nu toch even niet.

Er zijn zo van die dagen dat je denkt dat een pijnlijk bloedend hart het ergste is dat je kan overkomen. Maar anderzijds heb ik nooit de fysieke pijn gehad die al het andere overstijgt, dus misschien valt dit allemaal nog wel mee.