6 mei 2014

Zo van die dagen

Er zijn zo van die dagen waarop je merkt dat je leven zoals je het gehoopt had langzaam maar zeker afbrokkelt en er zijn zo van die dagen waarop je merkt dat wat je vreest waarheid wordt.

Dit weekend had ik van die dagen toen bleek dat degene, die mij ooit redde van de depressie omdat mijn lief het uitmaakte na 4,5 jaar en na een maand al een ander had, mij kwam zeggen dat het niet meer ging. En ik, naïef als ik soms ben, dacht dat we het nog zouden uitpraten en dat daarmee alles weer goed zou komen.

En daar zit ik dus nu, weer alleen in mijn zetel. Wetend wat er komen zal, een immense eenzaamheid omdat, ondanks alle vrienden en vriendinnen die je contacteren, je weet wat je meest van al zal missen: intimiteit, iemand om dagelijk je verhaal aan te vertellen, iemand die je (ook al is het dan via mail) je een goeiemorgen wenst en een slaapwel, iemand om tegen aan te leunen als het goed gaat en niet goed gaat, iemand om keihard mee te lachen om de meest absurde dingen. En ook al weet je wel dat het niet altijd maar rozengeur en maneschijn was en dat er ook positieve kanten aan kunnen zijn, die tellen nu toch even niet.

Er zijn zo van die dagen dat je denkt dat een pijnlijk bloedend hart het ergste is dat je kan overkomen. Maar anderzijds heb ik nooit de fysieke pijn gehad die al het andere overstijgt, dus misschien valt dit allemaal nog wel mee.

16 opmerkingen:

  1. dikke knuffel, het lijkt me niet evident.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo jammer. Altijd moeilijk als het niet jouw beslissing is. Hopelijk kan je het afsluiten en heb je antwoorden op al je vragen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ook al is het zijn keuze, het is van twee kanten verliezen. Zo jammer ! Hou je sterk ! x

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Kut, gedomme. Ik denk aan je en wens je heel veel sterkte. Kop op en borst vooruit, meis.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het was niet jouw beslissing en dan word je er ruw mee geconfronteerd. Je vat het persoonlijk op en gaat twijfelen aan alles, maar bovenal aan jezelf. Heb je zin om een nieuwe hobby te zoeken? Je op te geven voor een schildercursus, een leesclubje, iets wat bij je past. Het zal je verdriet om het gemis niet wegnemen, maar dan heb je wel af en toe een verzetje. Probeer te vechten tegen de depressie en je er niet aan over te geven (ik weet waar ik over praat :-( )
    Ik wens je moed en vertrouwen!
    Liefs Kakel

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik volg avondles en heb nog een huis te verbouwen, dus op zich druk genoeg. En gek genoeg twijfel ik dit keer niet aan mijzelf (wat de vorige keer anders was, toen viel ik na 4,5 jaar in een immens zwart gat). Ik hoop dat het zo blijft. Maar ik snap wel wat je bedoelt, want dit alles heb ik ook al gehad. Merci voor je opbeurend bericht.

      Verwijderen
  6. Oh nee Elke! Da's echt slecht nieuws. Dikke virtuele knuffel...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dank je wel allemaal. Al bij al gaat het behoorlijk. Jullie zijn lieverdjes.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. mijn reactie is hier verdwenen?
    mss van het verschieten, ik vind het zo jammer voor je!
    ik wou dat ik je een ferme knuffel kon geven.
    liefs,johan

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bizar, ik heb hem in alle geval niet gewist (ik zag hem wel in mijn mails, dus ik heb het gelezen). Dank je wel, Johan, wordt erg gewaardeerd.

      Verwijderen
  9. ja dat is erg...ik hoop zo dat ik zo geen dagen zal meemaken...maar ooit ontsnap ik er ook niet meer aan....ik besterf het nu al omdat ik misschien alleen op vakantie zal moeten, zonder hem...gewoon voor zijn werk hoor....dus ik snap uw verdriet en moedeloosheid zeker en vast! ikhoop dat ge toch genoeg andere mensen/dingen hebt om u aan op te trekken
    veel liefs
    vee

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Anoniem5/17/2014

    Maar meisje toch ! Hebben die venten van tegenwoordig geen verstand meer ? Dikke knuffel.

    BeantwoordenVerwijderen